Όταν μεγάλωνα, η οικογένειά μου ήταν ένας μικρόκοσμος της τρέχουσας κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Ήμασταν καταχρεωμένοι. Οι επαναλαμβανόμενες προσπάθειες του πατέρα μου να αποκτήσει τη δική του εφημερίδα κατέληξαν σε αποτυχία και χρεοκοπία. Στο τέλος, η μητέρα μου πήρε την αδελφή μου και εμένα και τον άφησε. Ζούσαμε όλοι στην Αθήνα και συνεχίσαμε να βλέπουμε τον πατέρα μου, αν και είχαμε το δικό μας δυάρι διαμέρισμα. (Δεν ήταν η χρεοκοπία που νευρίασε την μητέρα μου στο τέλος, αλλά το τσιλιμπούρδισμα. «Δεν θέλω να ανακατεύεσαι στην προσωπική μου ζωή», της είπε ο πατέρας μου όταν του παραπονέθηκε).
Είχαμε περισσότερη λιτότητα μπροστά μας, όμως η μητέρα μου ήταν ξεκάθαρη για ένα πράγμα: θα έκοβε τα πάντα εκτός από την μόρφωσή μας και το καλό, υγιεινό φαγητό. Είχε δυο φορέματα και δεν ξόδευε ποτέ τίποτα για τον εαυτόν της. Θυμάμαι όταν πούλησε τα τελευταία χρυσά σκουλαρίκια της. Δανείστηκε από όποιον μπορούσε, ώστε οι δυο κόρες της να εκπληρώσουν το όνειρό τους για μια καλή μόρφωση –εγώ στο Cambridge και η αδελφή μου στο Royal Academy of Dramatic Art στο Λονδίνο. Εκείνη την εποχή, τα κορίτσια στην Ελλάδα προσέφεραν ακόμα προίκα για να παντρευτούν. Η μητέρα μου, μου έλεγε «η μόρφωσή σου είναι η προίκα σου».
Παρακολουθώντας την ελληνική τραγωδία που εκτυλίσσεται στην Ευρώπη, κάνω αναδρομή στα 18 χρόνια που πέρασα στην Αθήνα, πηγαίνοντας στο σχολείο στον Πλάκα, στους ίδιους δρόμους που έχουν πρόσφατα γεμίσει με διαδηλωτές και βίαιες συγκρούσεις.
Όταν μεγάλωνα, η οικογένειά μου ήταν ένας μικρόκοσμος της τρέχουσας κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Ήμασταν καταχρεωμένοι. Οι επαναλαμβανόμενες προσπάθειες του πατέρα μου να αποκτήσει τη δική του εφημερίδα κατέληξαν σε αποτυχία και χρεοκοπία. Στο τέλος, η μητέρα μου πήρε την αδελφή μου και εμένα και τον άφησε. Ζούσαμε όλοι στην Αθήνα και συνεχίσαμε να βλέπουμε τον πατέρα μου, αν και είχαμε το δικό μας δυάρι διαμέρισμα. (Δεν ήταν η χρεοκοπία που νευρίασε την μητέρα μου στο τέλος, αλλά το τσιλιμπούρδισμα. «Δεν θέλω να ανακατεύεσαι στην προσωπική μου ζωή», της είπε ο πατέρας μου όταν του παραπονέθηκε).
Είχαμε περισσότερη λιτότητα μπροστά μας, όμως η μητέρα μου ήταν ξεκάθαρη για ένα πράγμα: θα έκοβε τα πάντα εκτός από την μόρφωσή μας και το καλό, υγιεινό φαγητό. Είχε δυο φορέματα και δεν ξόδευε ποτέ τίποτα για τον εαυτόν της. Θυμάμαι όταν πούλησε τα τελευταία χρυσά σκουλαρίκια της. Δανείστηκε από όποιον μπορούσε, ώστε οι δυο κόρες της να εκπληρώσουν το όνειρό τους για μια καλή μόρφωση –εγώ στο Cambridge και η αδελφή μου στο Royal Academy of Dramatic Art στο Λονδίνο. Εκείνη την εποχή, τα κορίτσια στην Ελλάδα προσέφεραν ακόμα προίκα για να παντρευτούν. Η μητέρα μου, μου έλεγε «η μόρφωσή σου είναι η προίκα σου».
Καθώς μελετώ τις στατιστικές –ιδιαίτερα το επίπεδο ανεργίας του 54% στους νέους Έλληνες- σκέφτομαι όλες τις ιστορίες πίσω από αυτά τα φοβερά στοιχεία. Όλα τα κατεστραμμένα όνειρα. Όλες τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Και όλη την ενοχή, ντροπή και φόβο που τόσο συχνά πάνε χέρι-χέρι με την ανεξέλεγκτη ανεργία και τις ελάχιστες ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον.
Το τιμωρητικό μονοπάτι της λιτότητας και της αδυσώπητης οικονομικής συρρίκνωσης είναι πιθανό να οδηγήσει σε περαιτέρω στασιμότητα το 2013 και δεν πρέπει να επιτραπεί να συνεχιστεί. Και όπως έδειξαν τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, οι Έλληνες δεν θα επιτρέψουν να συνεχιστεί: θα απαιτήσουν αλλαγή είτε μέσω της κάλπης ή της βίας στους δρόμους ή με κάποιον συνδυασμό των δυο.
Οι κίνδυνοι των βίαιων διαδηλώσεων είναι εμφανείς. Όμως, υπάρχουν κίνδυνοι και στην κάλπη. Ενα ακροδεξιό αντιμεταναστευτικό κόμμα που έλαβε σχεδόν το 7% των ψήφων, ενώ το ΠΑΣΟΚ, το αριστερό κόμμα του κατεστημένου, έχασε 119 έδρες στη Βουλή και κατέληξε στην ταπεινωτική τρίτη θέση.
Αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν εγκαταλείψει την καταστροφική της εμμονή με τη λιτότητα, η Ελλάδα δεν θα έχει και πολλές επιλογές, παρά να φύγει από την ευρωζώνη. Αυτό θα ήταν γεμάτο με τους δικούς του κινδύνους, βεβαίως, όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αφήσει ελάχιστες βιώσιμες εναλλακτικές για την Ελλάδα.
Η Αργεντινή, η οποία χρεοκόπησε και αναδιάρθρωσε το χρέος της αρχίζοντας το 2001, δίνει ένα σημείο σύγκρισης. Οι υπέρμαχοι της λιτότητας προειδοποιούσαν ότι η Αργεντινή θα κατέρρεε αν σταματούσε να συνδέει την ισοτιμία του πέσο με το δολάριο και χρεοκοπούσε. Υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ της Αργεντινής και της Ελλάδας. Όμως, την χρεοκοπία της Αργεντινής ακολούθησαν λίγοι μήνες οικονομικής κρίσης και στη συνέχεια πολλά χρόνια σταθερής οικονομικής ανάπτυξης –μια δραματικά διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που ακολουθεί τώρα η Ελλάδα προς έναν ενδεχομένως ατέρμονο δρόμο ύφεσης που καταστρέφει εκατομμύρια ζωές και σακατεύει το αδάμαστο ελληνικό πνεύμα.
Ναι, οι Έλληνες συμπεριφέρθηκαν ανεύθυνα πριν την οικονομική κατάρρευση –με τον ίδιο τρόπο που πατέρας μου συμπεριφέρθηκε ανεύθυνα στην ιδιωτική και επαγγελματική του ζωή. Όμως δεν είναι αυτός λόγος να τιμωρούνται τα παιδιά, να καταστρέφεται το μέλλον τους ως μέρος μιας θεραπείας για το παρελθόν για το οποίο δεν φέρουν καμία ευθύνη.
Πέρασα πολλά βράδια το προηγούμενο καλοκαίρι στην Πλατεία Συντάγματος, ακριβώς απέναντι από την Ελληνική Βουλή. Το πλήθος των διαδηλωτών ήταν ανάμικτο, γεμάτο νέους και ηλικιωμένους, αυτοαπασχολούμενους, άνεργους, ακτιβιστές, συνταξιούχους. Εκατομμύρια εξοργισμένων Ελλήνων χρησιμοποιούσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να συνδεθούν με την υπόλοιπη χώρα και τον κόσμο. Αυτοί που βρίσκονταν στην Πλατεία συνδέονταν και οργανώνονταν με τον παραδοσιακό τρόπο, πρόσωπο με πρόσωπο.
Παντού σερβιτόροι, ταξιτζίδες, πωλητές, καταστηματάρχες, άνθρωποι στο διπλανό σου τραπέζι, μιλούσαν για το ίδιο πράγμα. Έδιναν –και εξακολουθούν να δίνουν – φωνή σε μια επιθυμία να έχουν περισσότερο λόγο στο μέλλον τους, ένα μέλλον με περισσότερες επιλογές από αυτές που προσφέρει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος ήταν τότε πρωθυπουργός αλλά παραιτήθηκε τον προηγούμενο Νοέμβριο, επισκέφθηκε την αίθουσα σύνταξης της The Huffington Post, εξέφρασε τα ίδια αισθήματα: «Ο κόσμος θεωρεί ότι τιμωρείται άδικα, διότι πιστεύουν πως δεν ευθύνονται για την κρίση», είχε πει.
Η Ελλάδα, όπως και η μητέρα μου, ήταν πάντα αφοσιωμένη πάνω απ’ όλα στα παιδιά της. Όταν το μέλλον αυτών των παιδιών περιορίζεται, το μέλλον -και η ζωή- της χώρας θα μειωθεί επίσης.
Η αγαπημένη μου φωτογραφία από τις διαδηλώσεις δείχνει έναν νεαρό άνδρα να κουνάει το χέρι του στα ΜΑΤ ενώ η μητέρα του στέκεται δίπλα του, κρατώντας το μπουφάν του, για να σιγουρευτεί ότι δεν θα κρυολογήσει. Αν η Ελλάδα παραμείνει στο αδιέξοδο μονομπάτι της ύφεσης που τροφοδοτείται από τη λιτότητα, τα παιδιά θα επαναστατήσουν, και οι γονείς θα είναι στο πλευρό τους, ενθαρρύνοντάς τα και επιβλέποντάς τα προστατευτικά.
Και αν το να υπάρχει μέλλον σημαίνει έξοδο από το ευρώ, τότε αυτό πιθανότατα θα επιλέξουν οι Έλληνες. Εφηύραν τη δημοκρατία και τώρα ήρθε η ώρα να ξαναγεννηθεί αυτό το ελληνικό πνεύμα της καινοτομίας και της εφευρετικότητας, προτού τα οικονομικά προβλήματα γεννήσουν περαιτέρω απόγνωση και τα επικίνδυνα παιδιά της βγουν στους δρόμους και στις κάλπες."
* η ελληνίδα Arianna Huffington είναι η πρόεδρος του The Huffington Post Media Group.
Πηγή: http://www.euro2day.gr/specials/opinions/132/articles/699499/Article.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου