Σπάνια ράτσα ανθρώπου

Παρακολουθούσα προχθές τη συνέντευξη τύπου του Αλέξη Τσίπρα. Δεν θα σταθώ σε αυτά που έλεγε ούτε στο ύφος που τα έλεγε. Έτσι κι αλλιώς διαφωνώ πλήρως με τις προσεγγίσεις του αν και δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω ότι είναι σταθερότερος και σαφέστερος άλλων σε αυτά που έλεγε και λέει (βλ. ΔΗ.ΜΑΡ. , ΛΑ.Ο.Σ. κ.ο.κ.).
Θα σταθώ όμως στο 90χρονο Μανώλη Γλέζο που ήταν δίπλα του κι έλαβε για λίγο το λόγο. Ομολογώ ότι θαύμασα την απλότητά του, το ακομπλεξάριστο του λόγου του (όταν αναφέρθηκε κάποια στιγμή στη γενναία στάση του αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου επί Κατοχής, κάποιοι 'σύντροφοι' δίπλα του στο πάνελ κόντεψαν να πάθουν αποπληξία), την όλη παρουσία του. Και σκέφτηκα πως υπάρχουν ακόμη κάποιοι άνθρωποι που ανεξάρτητα της ιδεολογικής τους τοποθέτησης μπορούν να εμπνεύσουν τον κόσμο - γιατί αυτοί αποδεδειγμένα αγωνίστηκαν για τον τόπο και ουδέποτε 'εξαργύρωσαν' (όπως κάποιοι άλλοι) την αδιαμφισβήτητη προσφορά τους.
Μήπως άνθρωποι σαν το Μανώλη Γλεζο θα ήταν ιδανικοί π.χ. για την Προεδρία της Δημοκρατίας; Λέω μήπως - αν και πιστεύω ότι το 'σύστημα' δεν θα επέτρεπε ποτέ μια τέτοια εξέλιξη.