Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - Από το site της βρετανικής εφημερίδας The Guardian ...

Η ιστορία των -πραγματικών- Ντάλτον

Η συμμορία των -πραγματικών- Ντάλτον ήταν διαβόητη εγκληματική ομάδα που έδρασε στην αμερικανική Δύση από το 1890 μέχρι το 1892. Η συμμορία αποτελούταν από τέσσερα αδέρφια, τους Γκράτον (Γκρατ) (γεν. 1861), Γουίλιαμ (Μπιλ) (γεν. 1866), Μπομπ (γεν. 1869) και Έμετ (γεν.1871). Το όνομα τους έγινε ιδιαίτερα γνωστό σε δυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ, καθώς διέπραξαν πολλές ληστείες σε τρένα και τράπεζες, και απασχόλησαν ουκ ολίγες φορές τις πολιτειακές αρχές.
Η οικογένεια Ντάλτον καταγόταν από το Τζάκσον Κάντρι του Μισούρι. Ο πατέρας τους, Λούις, διατηρούσε σαλούν στη πόλη Κάνσας, μέχρι που παντρεύτηκε την Αντελίν Γιάνγκερ και μετακόμισαν στη βορειοδυτική Οκλαχόμα. Εκεί έμειναν μέχρι το 1882. Το 1886 μετακόμισαν στο βορειοδυτικό Κάνσας, όπου απέκτησαν 15 παιδιά, εκ των οποίων δύο πέθαναν προτού ενηλικιωθούν.
Ο Φρανκ Ντάλτον δολοφονήθηκε το 1887, εν ώρα εργασίας, από έναν κλέφτη αλόγων. Ήταν ο πιο ώριμος και συγκρατημένος απ' όλα τα αδέρφια του, τα οποία τον σέβονταν και συχνά τον ακολουθούσαν στην αναζήτηση εγκληματιών. Ο θαυμασμός των Γκράτον, Μπομπ και Έμετ προς το πρόσωπο του Φρανκ, ήταν η αφορμή, να προσφέρουν με τη σειρά τους τις υπηρεσίες τους στο νόμο.
Ο Μπομπ ήταν ο πιο ανήσυχος και οξύθυμος χαρακτήρας. Σε ηλικία 19 ετών, ενώ ήταν βοηθός σερίφη, πυροβόλησε έναν άνδρα και τον σκότωσε ακαριαία. Αν και υποστήριξε οτι τον πυροβόλησε στο πλαίσιο του καθήκοντος, το γεγονός αυτό αναστάτωσε τόσο τη κοινή γνώμη όσο και τις αρχές τις Πολιτείας. Η δεύτερη κατηγορία δεν άργησε να έρθει για τον «ταραξία» Μπομπ. Το Μάρτιο του 1890 κατηγορήθηκε για παράνομη εισαγωγή λικέρ στην Ινδιάνικη επικράτεια, ωστόσο με τη καταβολή της εγγύησης και με τη προσωρινή απόλυσή του κατάφερε να απαλλάξει τη παρουσία του από τα δικαστήρια. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ο Γκρατ Ντάλτον, κατηγορήθηκε για κλοπή αλόγου, ένα αδίκημα για το οποίο προβλεπόταν θανατική ποινή. Ωστόσο, είτε αποσύρθηκαν οι κατηγορίες είτε αφέθηκε ελεύθερος.
Η δολοφονία του Φρανκ Ντάλτον και η ταραχώδης ζωή του Μπομπ, σε συνδυασμό με την απώλεια της οικογενειακής τους φάρμας, για την κατασκευή του σιδηροδρόμου, οδήγησαν μερικά από τα αδέρφια στη παρανομία. Ο Μπομπ Ντάλτον κάλεσε τους Τζορτζ Νιούκομπ (George "Bitter Creek" Newcomb), Χάρλευ Πιρς (Charley Pierce) και Τσάρλυ Μπράιαντ (Blackfaced Charlie Bryant) και τους πρότεινε να σχηματίσουν μια ομάδα μαζί με τον αδερφό του Έμμετ. Οι Γκρατ και Μπιλ Ντάλτον εισχώρησαν λίγο αργότερα στην ομάδα, όπως επίσης και και οι Μπιλ Ντούλιν (Bill Doolin), Ντικ Μπρόντγουελ (Dick Broadwell) και Μπιλ Πάουερς (Bill Powers).
Στις 5 Οκτωβρίου 1892 η συμμορία Ντάλτον επιχείρησε τη τελευταία της παράνομη ενέργεια. Στην προσπάθειά τους να ληστέψουν τράπεζα στο Κόφιβιλ του Κάνσας έγιναν αντιληπτοί από τους πολίτες και στην ανταλλαγή πυροβολισμών που ακολούθησε σκοτώθηκαν οι τέσσερις. Ωστόσο, διασώθηκε ο βαρύτατα τραυματισμένος Έμετ , ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια.

Πηγή: http://www.newsbeast.gr/

«Kompass Life 3» - ένα επενδυτικό προιόν συνδεδεμένο με το προσδόκιμο ζωής κάποιων ανθρώπων ...

Μοιάζει απίστευτο κι όμως φαίνεται πως είναι αληθινό - άλλη μια σκληρή επιβεβαίωση της κατάντιας μας. Αντιγράφω από το ethnos.gr :

''Η γερμανική τράπεζα Deutsche Bank , που τελευταία βρίσκεται συχνά στη δυσάρεστη θέση να αιτιολογήσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν μερικά από τα επενδυτικά της προγράμματα, ανακοίνωσε ότι προτίθεται να αποζημιώσει κατά 100% τους επενδυτές που θέλουν να αποσυρθούν από το χαρτοφυλάκιο Kompass Life 3, που στην ουσία στοιχημάτιζε στον πρόωρο θάνατο ανθρώπων. Η Deutsche Bank υποχρεώθηκε από την κοινωνική κατακραυγή να «θάψει» τα ομόλογα αυτά, παρότι η χρονική τους διάρκεια ήταν από το 2007 μέχρι το 2015.
Οι αποδόσεις του συγκεκριμένου επενδυτικού χαρτοφυλακίου εξαρτώνται από το προσδόκιμο ζωής μιας ομάδας 500 ατόμων ηλικίας από 70 έως 90 ετών από τις ΗΠΑ, που δηλώνουν εθελοντικά τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα. Πριν συμμετάσχουν, εξετάζονται από δύο ανεξάρτητες ιατρικές ομάδες και κατόπιν γίνεται η αξιολόγηση του πόσα χρόνια ζωής έχει ο καθένας τους μπροστά του έτσι ώστε να «ποντάρουν» οι επενδυτές. Οσο πιο γρήγορα αποχαιρετήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο, τόσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος για τον επενδυτή, αντιθέτως, εάν το... καθυστερήσουν, το κέρδος πηγαίνει στην τράπεζα.
Πρόκειται για το πιο μακάβριο από τα τρία επενδυτικά προγράμματα της Deutsche Bank, καθώς τα υπόλοιπα αφορούν την αγορά ασφαλειών ζωής. Τα «ομόλογα του θανάτου» είχαν ξεσηκώσει σάλο στη Γερμανία, και η υπόθεση έγινε ευρύτερα γνωστή μετά από προσφυγή επενδυτή, ο οποίος διαμαρτυρόταν επειδή ενεγράφη στο πρόγραμμα χωρίς να γνωρίζει πλήρως τους όρους. Ο μεσολαβητής της γερμανικής ομοσπονδίας ιδιωτικών τραπεζών παραδέχτηκε ότι «ορισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούνται για να αποφέρουν κέρδος στους επενδυτές ή τους πωλητές επενδυτικών προϊόντων», κάτι που «δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί συμβατό με τις αξίες μας, ιδίως σε όσα ισχύουν στον τομέα της προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».
Η Deutsche Bank δεν ήταν η μοναδική τράπεζα που έχει «μακάβρια» προγράμματα, ωστόσο κανένα άλλο ίδρυμα δεν στοιχημάτιζε ευθέως στο προσδόκιμο ζωής. Οι περισσότερες προτιμούν να αγοράζουν ασφάλειες ζωής από κατόχους που επιλέγουν να τις πουλήσουν αντί να τις εισπράξουν και το κέρδος για τον επενδυτή κρίνεται από το πότε θα πεθάνει ο ασφαλισμένος σε σχέση με την ημερομηνία αγοράς του συμβολαίου.
Στη Γερμανία συμμετείχαν 10.000 επενδυτές στο Kompass Life 3, κυρίως μικροκαταθέτες, με όγκο χαρτοφυλακίου 200 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ συνολικά τα τρία επενδυτικά προγράμματα της Deutsche Bank που τζογάρουν με την ανθρώπινη ζωή φτάνουν τα 700 εκατομμύρια ευρώ. Το εντυπωσιακό είναι ότι ελάχιστοι από τους επενδυτές του συγκεκριμένου χαρτοφυλακίου διαμαρτυρήθηκαν για τη φύση του προγράμματος. Αντιθέτως, σύμφωνα με το γαλλικό πρακτορείο, ορισμένοι μικροκαταθέτες είχαν εκφράσει παράπονα που κάθε άλλο ηθικής φύσεως ήταν: αυτό που τους ενδιέφερε περισσότερο ήταν η ισχνή απόδοση του προγράμματος, η οποία το διάστημα 2009-2011 απέδιδε μόλις 3% ετησίως''.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - και που να ήξερε ποια εφημερίδα χρησιμοποιεί για μαξιλάρι ο άνθρωπος ...

Στην πρώτη θέση των σινεμά παγκοσμίως, το ''Θησείον''

Στην κορυφή της λίστας του τουριστικού οδηγού του αμερικανικού δικτύου CNN με τα καλύτερα σινεμά της υφηλίου φιγουράρει το δικό μας θερινό 'Θησείον' σύμφωνα με τα ''Νέα''.
Πιο συγκεκριμένα, στον τουριστικό του οδηγό, το αμερικανικό τηλεοπτικό και ειδησεογραφικό δίκτυο CNN τοποθέτησε το Θησείον πρώτο στη λίστα με τα δέκα καλύτερα σινεμά του κόσμου. Ναι, του κόσμου. «Από τη θέση σας μπορείτε να δείτε όχι μόνο τις τελευταίες κινηματογραφικές επιτυχίες αλλά και τον Παρθενώνα. Πολλές ανοιχτές αίθουσες υπάρχουν στην Αθήνα, καμιά τόσο μαγική όσο το Θησείον», αναφέρει το σχετικό άρθρο του CNNGo.

Μέσα στη μαυρίλα που μας περιβάλει να και μια ευχάριστη είδηση - κάτι σαν διάλειμμα στη μιζέρια.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - Το φάραγγι του Κοτσυφού στη Νότια Κρήτη

Το φαράγγι του Κοτσυφού, ένα μικρό αλλά άγριας ομορφιάς φαράγγι στο Νότιο Ρέθυμνο - ανάμεσα στα χωριά Μύρθιος και Κάνεββος. Στους επιβλητικούς βράχους δεξιά κι αριστερά της διαδρομής, τα παλιότερα χρόνια ο επισκέπτης μπορούσε να θαυμάσει ''κρεμασμένα'' σχεδόν και τα περίφημα Κρητικά αγριοκάτσικα - τα ''Κρικρί΄΄. 

Πικρές αλήθειες

Αναδημοσιέυω το άρθρο του Θανάση Σκόκου από το protagon.gr γιατί θεωρώ ότι οι στιγμές που ζούμε χρίζουν αντιμετώπισης με καθαρό μυαλό και λογική κι όχι συναισθηματικές εξάρσεις. Μπορεί να έχω πολλές (παρα πολλές) αντιρρήσεις για το μνημόνιο-α και γι' αυτούς που έχουν αναλάβει να διαχειριστούν το ελληνικό ζήτημα εδώ και στο εξωτερικό, όμως γλυκανάλατες καμπάνιες σαν αυτή του ''Keep walking'' ή η επανάλειψη του γνωστού motto περί της ''κοιτίδας της δημοκρατίας'' κλπ δεν νομίζω ότι προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στην προσπάθεια να δούμε ''το φως στην άκρη του τούνελ'' που θα λέγε και ο πατέρας του ΓΑΠ.
Το άρθρο:

''Δεν με άγγιξε το «we are all Greeks». Δεν φούσκωσε το στήθος μου από τον αναιμικό ακτιβισμό της συμπόνιας. Για να πω την αλήθεια στην αρχή το είχα δει με κάποια συμπάθεια. Μπαίνοντας όμως στην διαδικτυακή σελίδα αυτό άλλαξε. Ένας αχταρμάς από  συρτάκι, κουκουλοφόρους, αρχαίο πνεύμα αθάνατο, Μελίνα, «δωσίλογους», η γλυκανάλατη κοινοτοπία του keep walking, μια χαζοχαρούμενη δήλωση της Αντυ Μακ Ντάουελ, παραληρήματα του λαϊκοδεξιού Nigel Farage και άλλα παρόμοια.
Όσο κι αν προσπάθησαν να το φουσκώσουν τα κανάλια δεν ήταν, με εξαίρεση ίσως τα 1000 άτομα του Τροκαντερό, παρά μικρές παρεϊστικες  συγκεντρώσεις μερικών ατόμων, Ελλήνων κυρίως της διασποράς. Καλά έκαναν, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Το θέμα είναι ότι δεν ωφελούν πλέον οι μύθοι και ό,τι τους συντηρεί. Το «φταίνε οι άλλοι» κι όχι η τύφλα μας, ο ηλίθιος χωρισμός της υφηλίου σε φιλέλληνες και ανθέλληνες, το τεράστιο χρέος της ανθρωπότητας στην «κοιτίδα της δημοκρατίας και του πολιτισμού», τα συρτάκια και οι λεβεντοζορμπάδες, η συμψηφιστική λογιστική για τα θύματα και τις θηριωδίες του πολέμου και άλλα παρόμοια.
Ακόμη κι αν γινόταν, δεν θα ήθελα να γίνουμε «μόδα της συμπόνιας». Η πραγματικότητα είναι οτι αιτία της τραγωδίας μας είναι κυρίως οι επιλογές μας, ότι οι ξένοι σήμερα δεν μας έχουν σε καμία εκτίμηση και ότι η όποια λύση θα είναι πρώτα και κύρια αποτέλεσμα των δικών μας κυρίως επιλογών και πάλι. Αν δεν τα καταφέρουμε πιο πιθανό είναι να ξεχαστούμε, παρά να μας σώσουν στρατιές φιλελλήνων.
Ας εγκαταλείψουμε οριστικά τις αυταπάτες''.

Όταν οι ''Αγορές'' ορίζουν τη ζωή μας ...

Απολαυστική γελοιογραφία του ΠΑΝΟΥ από το ''Ποντίκι''

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - Αθήνα 1845

Στύλοι του Ολυμπίου Διός. Πύλη του Αδριανού. Στο βάθος ο Υμηττός.

Ένα video για την Ελληνική κρίση

Άνοδος Κουβέλη - ένας αστάθμητος (;) παράγοντας

Μια εξαιρετική ανάλυση του Θέμη Δαγκλή στο Newpost.gr που ερμηνεύει την επί το πολύ αυστηρότερον αλλαγή στάσης των Γερμανών από τα Χριστούγεννα και μετά με αποκορύφωμα τις τελευταίες δηλώσεις Σόιμπλε.

''Για την ελληνική κοινή γνώμη, η στάση των εταίρων μας και κυρίως των Γερμανών μοιάζει ανεξήγητη. Αυτό συμβαίνει επειδή συνηθίζουμε στο δημόσιο διάλογο να κάνουμε «αφαίρεση» στα νούμερα.
Το χρηματοδοτικό πακέτο που έχει δοθεί ως σήμερα στην Ελλάδα ανέρχεται σε 75 δις ευρώ. Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου προβλέπει άλλα 130 δις, δηλαδή 200 δις ευρώ. Αν ολοκληρωθεί η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου η Γερμανία θα έχει βάλει σχεδόν το 30% δηλαδή περίπου 70 δις. ευρώ. Ακόμα και για τη Γερμανία, αυτά είναι πολλά λεφτά, είναι δύο φορές το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού. 
Όλα αυτά βεβαίως ήταν γνωστά από τον Οκτώβριο, όταν έκλεισε η συμφωνία, ο πανικός όμως που εκπέμπει το Βερολίνο τις τελευταίες μέρες δεν αντιστοιχεί στο κλίμα που έβγαζε ως το τέλος του χρόνου. Από τα μέσα Ιανουαρίου, αυτό που εισπράττουν οι προσεκτικοί παρατηρητές από τη γερμανική πρωτεύουσα είναι ένας συνεχώς αυξανόμενος πανικός, που ερμηνεύεται και σαν απόπειρα υπαναχώρησης από τη συμφωνία ή και εξώθησης της Ελλάδος στην έξοδο.
Η αλλαγή στάσης μπορεί να γίνει κατανοητή, μόνο αν συνυπολογίσει κανείς ένα δεύτερο νούμερο: το 13,5% στις 15 Ιανουαρίου, που γίνεται 18% στις 7 Φεβρουαρίου. Πρόκειται φυσικά για το βαρόμετρο της Public Issue και το ποσοστό της Δημοκρατικής Αριστεράς, του κ. Φ. Κουβέλη. 
Αυτό που συνειδητοποίησαν οι Γερμανοί, διαβάζοντας τις ελληνικές δημοσκοπήσεις, είναι ότι υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να κλείσει και να ολοκληρωθεί η συμφωνία ως τα τέλη Μαρίου, να γίνει η εκταμίευση (που για να λειτουργήσει θα πρέπει να είναι ισχυρή δηλαδή 30 δις ευρώ για το PSI, 30-40 δις. ευρώ για τις ελληνικές τράπεζες, άλλα 15 δις για τις λήξεις του Μαρτίου, δηλαδή περίπου 85 δις ευρώ.
Και μετά στην Ελλάδα να γίνουν εκλογές, όπου αντί για το σκηνικό που ήξεραν (με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δηλαδή ως τα δύο μεγάλα κόμματα),  στην καλύτερη περίπτωση να τους προκύψει αυτοδυναμία της ΝΔ ή έστω συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, στη χειρότερη περίπτωση όμως ένα θολό σκηνικό, όπου ο Κουβέλης να είναι το καθοριστικό μέγεθος στο πολιτικό σύστημα, χωρίς αυτόν να μη γίνεται τίποτε. Ένα σκηνικό όπου αυτοί θα έχουν καταβάλλει τα χρήματα, χωρίς καμία δέσμευση από τους «νέους παίκτες» στο σύστημα, δηλαδή στην αντίληψη τους χωρίς καμία διασφάλιση. Και ακόμα χειρότερα, λόγω αδυναμίας συγκρότησης κυβέρνησης ή έστω κυβέρνησης μνημονιακής να χρεοκοπήσει η Ελλάδα και να πρέπει να ξεγράψουν τα 70 δις ευρώ.  
Το κυρίαρχο συναίσθημα στο Βερολίνο ήταν ότι εγκλωβίστηκαν, πιστεύοντας  ότι το πορτογαλικό μοντέλο των δύο μεγάλων κομμάτων θα λειτουργήσει για την Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι από τα τέλη Ιανουαρίου άρχισε να βρέχει προτάσεις, πρώτα για επίτροπο, ύστερα για ειδικό λογαριασμό. Ύστερα ήρθε η μοιραία δημοσκόπηση της 7ης Φεβρουαρίου που έστειλε τη ΔΗΜΑΡ στην αξιωματική αντιπολίτευση και το ΛΑΟΣ έξω από την κυβέρνηση.     
Αυτή είναι μια τυπική κατάσταση διάψευσης προσδοκιών που είχαν επενδυθεί στους «βασικούς έλληνες παίκτες» (ιδιαίτερα στο ΠΑΣΟΚ), συχνή στις διεθνείς σχέσεις.  Ωστόσο η γερμανική εξωτερική πολιτική δεν έχει πείρα διαχείρισης τόσο σύνθετων  θεμάτων, ο χαρακτηρισμός «γίγαντας με μυαλό νάνου» του Πάγκαλου διατηρεί ακέραια την ισχύ του, μετά από 20 χρόνια. Την αγαρμπιά του επιτρόπου διαδέχτηκε η εξίσου άγαρμπη και εξοργιστική παρέμβαση του Σόιμπλε στα εσωτερικά μας, από τα περί κυβέρνησης τύπου Μόντι ως τα περί αναβολής των εκλογών.
Στον κ. Βενιζέλο ετέθη στην τελευταία τηλεδιάσκεψη του Eurogroup το ζήτημα της δέσμευσης  και άλλων πολιτικών δυνάμεων στην εφαρμογή του προγράμματος (και κυρίως της δέσμευσης, ότι οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους) κάτι που απλά επιδείνωσε την κατάσταση. Το χειρότερο  πια είναι, ότι επικρατεί μια αίσθηση αδιεξόδου. Καμία από τις «ιδέες» που εκπορεύονται από το Βερολίνο δεν είναι ρεαλιστική, τα όσα αστεία ακούστηκαν για αναβολή της εκταμίευσης ως τις εκλογές – με ένα ενδιάμεσο δάνειο για να μην σκάσει η δόση του Μαρτίου - κατατείνουν μόνο στο να μη γίνει το ποτέ το PSI, να μην υλοποιηθεί δηλαδή η συμφωνία. Η συμπεριφορά του Βερολίνου όμως είναι εξόχως  αντιπαραγωγική, γιατί υπονομεύει τα κόμματα που στηρίζουν την νέα δανειακή σύμβαση, δίνοντας πρόσφορο έδαφος στους πολιτικούς τους αντιπάλους να τους κατηγορήσουν ότι υποκύπτουν στο γερμανικό Diktat…
Το χειρότερο είναι ότι ο γερμανικός πανικός θα εξωθήσει τα πράγματα σε γελοιότητες: Να ζητηθούν έγγραφες δεσμεύσεις από τη ΔΗΜΑΡ (που θα γίνει) το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ. Και να τεθεί αυτό ως όρος για την εκταμίευση του δανείου. Ή να επανέλθει ο σχεδιασμός μιας μορφής Επιτροπείας, που θα καταψηφιστεί σίγουρα στις κάλπες. Ο πανικός, όπως γνωρίζομε σ’ αυτή τη χώρα είναι κακός σύμβουλος''.

ΥΓ. Σχόλιο του View-to:  Νομίζω ότι οι Γερμανοί είναι όντως άγαρμποι -όπως αναφέρει ο αρθρογράφος- στο χειρισμό τέτοιων καταστάσεων. Γιατί εάν δεν ήταν θα καταλάβαιναν εύκολα ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. δύσκολα θα αποτελέσει εμπόδιο στα πλάνα τους. Κι αυτό γιατί δίπλα στον όντως συμπαθέστατο Φώτη Κουβέλη έχει δυστυχώς συμπαραταχθεί όλο το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ ...

Εμείς, οι ίδιοι, που ευθυνόμαστε;

"Ασ' τους άλλους. Εσύ ο ίδιος, που ευθύνεσαι; Τι προσάπτεις στον εαυτό σου; Από εκεί θα βρεθούν τα υπόλοιπα. Όσο αυτό δεν γίνεται, η κρίση θα παρατείνεται, το σάπισμα θα βαθαίνει και τα φαινόμενα της ανομίας θα γίνονται πιο άγρια. Ψυχή έχουμε; δεν έχουμε κατανόηση του εαυτού μας. Άλλο να είσαι έξυπνος και άλλο να κατανοείς. Η κατανόηση είναι ένας βαθμός πάνω από την εξυπνάδα και την γνώση; είναι μία ευαισθησία βαθύτερη, η οποία έχει να κάνει με το κατά πόσο βγαίνουμε από τον εαυτό μας. Παριστάνουμε ή νομίζουμε ότι είμαστε πολύ κοινωνικοί, ενώ στο βάθος έχουμε έναν συναισθηματικό εγωκεντρισμό που μας οδηγεί σε ναυάγια και καταθλίψεις. Ενδιαφέρει αυτή την ώρα της κρίσεως να κοιταχτούμε απ' έξω. Τι σημαίνει 'απ' έξω'; Σημαίνει αντί να παίρνουμε θέσεις, να κατανοούμε. Έτσι και στον εαυτό μας θα μένουμε και θα ισορροπούμε. Αντίθετα, εμείς καθρεφτιζόμαστε στις επιθυμίες μας, δηλαδή δεν κοιταζόμαστε πουθενά. Υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε; [...]''.

Του Στέλιου Ράμφου από το βιβλίο του ''Η λογική της παράνοιας''.

Τοποθέτησε τις οικονομίες μιας ζωής σε ένα τενεκέ για να τις γλιτώσει από ενδεχόμενη χρεοκοπία

Το περιστατικό που αναφέρει το cretalive.gr είναι χαρακτηριστικό της ψυχολογίας του Έλληνα μπροστά στην αβεβαιότητα του αύριο την οποία οι εξελίξεις της Κυριακής όχι μόνο δεν μετρίασαν αλλά αντίθετα μάλλον επαύξησαν.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο άνδρας που διαμένει στην Σητεία και διατηρεί κέντρο διασκέδασης λίγο έξω από το Πισκοκέφαλο, πήγε στην τράπεζα την περασμένη εβδομάδα και ζήτησε να «σηκώσει» όλες τις καταθέσεις του, που ανέρχονταν στο διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 270.000 ευρώ. Ζήτησε μάλιστα να του δοθεί το ποσό σε «μεγάλα» χαρτονομίσματα των 500 και 100 ευρώ, πιθανότατα για να μην πιάνουν πολύ χώρο. Στην συνέχεια θεώρησε σωστό να κρύψει το κομπόδεμα του σε ένα τενεκέ που τοποθέτησε στον χώρο αποθήκευσης τροφίμων του καταστήματος του.
Ωστόσο, οι κινήσεις του φαίνεται ότι έγιναν αντιληπτές, αφού το πρωί της Τρίτης που θέλησε να δει τι γίνεται με τα χρήματα ανακάλυψε ότι τενεκές και 270.000 ευρώ είχαν κάνει «φτερά»...

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Ελευθεροτυπία - απεργιακό φύλλο

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - Εντευκτήριο της Βουλής, χθες το βράδυ

Το αλίευσα από το facebook: εν μέσω έντασης λόγω της κρισιμότητας της ψηφοφορίας, οι πατέρες του Έθνους χαλαρώνουν βλέποντας Παναθηναικός - Ξάνθη.
Ε, άνθρωποι είναι κι αυτοί...

Η άποψη ενός ''μνημονιακού''

Είναι γνωστό ότι στο blog αυτό έχουν φιλοξενηθεί (αναδημοσιευτεί είναι ο καλύτερος όρος) οι απόψεις των νουνεχών επικριτών του μνημονίου - απόψεις που εν πολλοίς είναι αποδεκτές κι από τον έχων την ευθύνη του ιστοχώρου αυτού.
Σήμερα, μετά την ψήφιση του 'μνημονίου 2' (2,3,4; - έχω χάσει το λογαριασμό πια) θεώρησα σκόπιμο να φιλοξενήσω την άποψη και κάποιου από την αντίπερα όχθη. 'Ετσι παραθέτω παρακάτω την άποψη του δημοσιογράφου Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου από το 'Έθνος' :

'Υπάρχουν μερικές λέξεις που μ' έχουν συνοδεύσει στη μέχρι τώρα ζωή μου και ιδιαίτερα στις στιγμές που αντιμετώπιζα κάποιο μικρό ή μεγάλο πρόβλημα: «Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα;». Προτιμούσα να αφήνω στην άκρη το τι μπορεί να έφταιξε για άλλες ώρες και προσπαθούσα να δω αν και τι μπορώ να κάνω για να μετριάσω τις αρνητικές επιπτώσεις που με περίμεναν.
Με αυτή τη λογική βλέπω και τα προβλήματά μας και με αυτή τη λογική παρακολούθησα και τη χθεσινή συνεδρίαση στη Βουλή. Και δυστυχώς δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι τα όσα άκουσα με βοήθησαν να φτάσω σε κάποια απάντηση. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, καμία από τις δύο απόψεις δεν με πείθει ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Το «Και τι κάνουμε τώρα;» δεν οδηγεί σε καμιά απάντηση. Είναι ένα ταξίδι σ' ένα εφιαλτικό άγνωστο με βάση την εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ ή σε μια προσπάθεια αναβίωσης κάποιου «σοσιαλιστικού παραδείσου» με βάση τις επιδιώξεις του ΚΚΕ. Και ούτε ο ένας προορισμός ούτε ο άλλος μου προκαλούν τη διάθεση να τους επισκεφθώ.
Από την άλλη είναι μια διαδρομή που την κάνουμε εδώ και δύο χρόνια με λίγα θετικά και με πολλά αρνητικά. Θα μπορούσε να ήταν καλύτερη αν οι κυβερνώντες ήταν αποτελεσματικότεροι. Και για να είμαι ειλικρινής δεν βλέπω για ποιο λόγο θα είναι αισθητά καλύτεροι όσοι αναλάβουν να εφαρμόσουν το νέο Μνημόνιο. Κάπως καλύτεροι θα είναι, μια και η επιτήρηση από τους δανειστές μας θα είναι στενή και κάποιες από τις υποχρεώσεις μας, θέλοντας και μη, θα τις τηρήσουν. Αλλά θεαματική βελτίωση δεν την περιμένω.
Πρέπει, όμως, να διαλέξω. Γιατί κάποιο από τα δύο ταξίδια οπωσδήποτε θα το κάνω. Είτε το θέλω είτε όχι. Και αναγκαστικά οφείλω να διαλέξω το λιγότερο επαχθές. Που παράλληλα μου αφήνει και την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει στον δρόμο, κάποια γενικότερη εξέλιξη να υπάρξει, να ξεστραβωθούν κάποια στιγμή οι εταίροι και δανειστές μας και να καταλάβουν ότι μόνο με λιτότητα δεν βγαίνει η προσπάθεια, χρειάζεται και ανάπτυξη.
Το θέμα είναι να κρατηθώ ζωντανός. Για να μπορώ να ελπίζω'.

ΥΓ. Δυστυχώς η ίδια η τοποθέτηση του αρθρογράφου δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Τα -πιο- δύσκολα είναι μπροστά μας...

Χιούμορ κρίσης

H ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - η πανίδα της Ελλάδας υπό εξαφάνιση (άνθρωποι & ζώα - μοίρα κοινή)

Αν και λίγο παλιά η φωτογραφία, είναι απόλυτα χαρακτηριστική της κατάστασης αποσύνθεσης που επικρατεί στον τόπο μας - σε όλους τους τομείς.
Στις 14 Νοεμβρίου στον κάθετο άξονα της Εγνατίας Οδού «Σιάτιστας-Κρυσταλλοπηγής» η εικονιζόμενη νεαρή αρσενική αρκούδα, ηλικίας 1,5 ετών και βάρους 65 κιλών, χτυπήθηκε θανάσιμα από διερχόμενο όχημα, ενώ ο οδηγός του οχήματος έφυγε χωρίς να ειδοποιήσει την Τροχαία. Από το 2009 μέχρι σήμερα, το περιστατικό αυτό είναι το 12^ο που σημειώνεται στο συγκεκριμένο άξονα και το 9^ο θανατηφόρο. Υποσχέσεις για βελτίωση της κατάστασης; Πολλές... Ουσιαστικές ενέργειες προς αυτή την κατύθυνση; Ελάχιστες...

Η Γερμανία έχει σοβαρούς λόγους να επιθυμεί την παραμονή μας στο Euro...

Είναι παρήγορο σε στιγμές κρίσης να υπάρχουν νηφάλιες φωνές που με αναλυτική σκέψη - τεκμηριωμένα παρουσιάζουν την πραγματικότητα, μακριά από καραυγές και συνθήματα.
Μια τέτοια παρουσία είναι αναμφίβολα και του δημοσιογράφου Γιώργου Δελαστίκ. Ιδού το εξαιρετικό άρθρο του στο 'Έθνος' όπου αναλύει το γιατί η Γερμανία έχει κάθε συμφέρον να μας διατηρήσει στο Euro, εξουθενωμένους όμως και πρακτικά υποτελείς:

''Κατηγορηματική ήταν η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ στην κοινή συνέντευξη που έδωσε τη Δευτέρα στο Παρίσι με τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί: «Θέλουμε η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ» δήλωσε χωρίς περιστροφές [...].
Η καγκελάριος Μέρκελ είναι ειλικρινής όταν δηλώνει πως επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Δεν μας θέλει στο ευρώ βεβαίως ούτε από συμπάθεια προς τους Ελληνες ούτε από ανθρωπιστικούς λόγους. Τα γερμανικά συμφέροντα και μόνο υπερασπίζει.
Ολες αυτές οι απειλές για αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν είναι τίποτα περισσότερο από προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα που στόχο έχουν κατά περίπτωση είτε να ικανοποιήσουν τη γερμανική κοινή γνώμη είτε να τρομοκρατήσουν την πλειονότητα των Ελλήνων που ακόμη τάσσονται υπέρ του ευρώ.
Η Γερμανία δεν έχει απολύτως κανένα οικονομικό ή πολιτικό κέρδος από μια αποβολή ή εξαναγκασμό της Ελλάδας να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη. Αντιθέτως είναι εξαιρετικά χρήσιμη για το Βερολίνο μια εξανδραποδισμένη, εξουθενωμένη Ελλάδα που θα έχει υποκύψει σε όλες τις γερμανικές απαιτήσεις που αποσκοπούν στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική εξαθλίωση των Ελλήνων.
Μια «Ελλάδα του πεντακοσάρικου» με μισθούς πείνας πεντακοσίων και χιλίων ευρώ προσφέρει πολλαπλά οφέλη στη Γερμανία. Τουριστικός προορισμός για εκατομμύρια Γερμανούς συνταξιούχους που με ένα χιλιάρικο θα κάνουν έναν μήνα διακοπές στην Ελλάδα σαν πασάδες στα Γιάννενα. Τόπος φθηνής αγοράς ακινήτων και γης για την ανάπτυξη κάθε είδους δραστηριοτήτων από Γερμανούς επιχειρηματίες (π.χ. ακόμη και για την παραγωγή ρεύματος που θα πηγαίνει στη Γερμανία). Χώρα πάμφθηνου και μορφωμένου εργατικού, αλλά και επιστημονικού δυναμικού κ.λπ. Ανατριχιάζει κανείς αν αναλογιστεί τα αμύθητα ποσά που έχουμε ξοδέψει ως ελληνική κοινωνία, κράτος και πολίτες για να σπουδάσουμε 17, 18 ή 20 χρόνια τους νέους μας από το Δημοτικό μέχρι το Πολυτεχνείο ή το Πανεπιστήμιο για να γίνουν π.χ. μηχανικοί ή γιατροί, τους οποίους τώρα θέλει να τους πάρει έτοιμους η Γερμανία ή κάποια άλλη χώρα, χωρίς να έχει ξοδέψει ούτε ένα ευρώ για την απαιτητική μόρφωσή τους, επανδρώνοντας τα εργοτάξια, τα εργοστάσια ή τα νοσοκομεία της και δίνοντάς τους δύο χιλιάρικα μισθό! «Ελεήστε, τυφλοί, τον ανοιχτομάτη» που λέγαμε σαρκαστικά παλιότερα...
Οι εξαχρειωμένες υποτελείς χώρες της Ευρώπης σαν την Ελλάδα, την Πορτογαλία, σε λίγο και την Ιταλία και την Ισπανία είναι αυτές που έχουν αξία χρήσης για το γερμανικό Τέταρτο Ράιχ της πανευρωπαϊκής ηγεμονίας και επικυριαρχίας του Βερολίνου. Οσο οι χώρες αυτές είναι μέσα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, η Γερμανία τις ελέγχει απολύτως και τις καθυποτάσσει μέσω των μηχανισμών και των θεσμών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αν τις πετάξει έξω από το ευρώ, η δυνατότητα υπαγόρευσης πολιτικής επί των χωρών αυτών από το Βερολίνο θα αποδυναμωθεί δραματικά.
Είναι εξαιρετικά μεγάλη τότε η πιθανότητα να στραφούν μία μία οι χώρες αυτές προς τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, οικοδομώντας σταδιακά ένα αντιγερμανικό μέτωπο επί ευρωπαϊκού εδάφους, ανάλογο με εκείνα των δύο παγκόσμιων πολέμων που οδήγησαν σε αντίστοιχες γερμανικές ήττες.
Η αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη τότε μόνο θα μπορούσε να ήταν χρήσιμη για τη Γερμανία, αν το Βερολίνο αντιμετώπιζε κύμα ανυπακοής από σειρά χωρών του ευρώ που αρνούνταν να υποκύψουν στις απαιτήσεις του. Τότε ίσως να είχε κάποιο νόημα για τους Γερμανούς να πετάξουν έξω μια χώρα για να τρομοκρατηθούν οι υπόλοιπες. Τώρα όμως που Ιταλοί, Ισπανοί, Ιρλανδοί, Πορτογάλοι σκύβουν δουλικά το κεφάλι και εκτελούν αδιαμαρτύρητα τις εντολές των Γερμανών, σε τι πράγμα θα χρησίμευε μια εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ; Απολύτως κανένα οικονομικό ή πολιτικό όφελος δεν θα είχε μια τέτοια κίνηση για τους Γερμανούς. Δεν θα διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ, λοιπόν - ασχέτως του ότι βεβαίως έχουν επεξεργαστεί σενάρια και γι' αυτό''.

Οτάβα, Καναδάς, 12.000 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα - Αύγουστος 2011...

8/2/1981 - 8/2/2012. Τριάντα ένα χρόνια από τη μεγάλη τραγωδία του γηπέδου Καραισκάκη

Σαν σήμερα συμπληρώνονται 31 χρόνια από τη φοβερή τραγωδία του γηπέδου Καραισκάκη - μία τραγωδία που ίσως θα πρέπει να μας κάνει να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι σημαντικό στη ζωή και τι απλώς για να διασκεδάζουμε (βλ. ποδόσφαιρο).

Πριν από 31 χρόνια, στις 8 Φεβρουαρίου του 1981, ο χρόνος σταμάτησε για 21 παιδιά στα σκαλιά της Θύρας 7 στο γήπεδο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Η ημέρα αυτή έμελλε να γίνει η πιο «μαύρη» στην ιστορία, όχι μόνο του Ολυμπιακού, αλλά και ολόκληρου του ελληνικού αθλητισμού.
Κανείς δεν έχει να θυμάται από την συγκεκριμένη ημερομηνία το επιβλητικό 6-0 με το οποίο η πειραιώτικη ομάδα επιβλήθηκε της ΑΕΚ, αλλά μονάχα τους 21 αδικοχαμένους φιλάθλους, οι οποίοι θέλησαν να τρέξουν προς του ποδοσφαιριστές της αγαπημένης τους ομάδας, αποθεώνοντάς τους, για τις ανεπανάληπτες στιγμές που τους είχαν χαρίσει.
Η μοίρα ωστόσο έπαιξε ένα σκληρό παιχνίδι στα θύματα της τραγωδίας της Θύρας 7. Μια κλειστή πόρτα και το γλίστρημα ενός οπαδού των ερυθρολεύκων ήταν αρκετά για να γραφτεί η πιο μελανή σελίδα του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι μόνο.

Το μεσημέρι εκείνης της Κυριακής, το παιχνίδι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ στο Στάδιο Καραϊσκάκη τελειώνει και οι 35.450 φίλαθλοι των ερυθρολεύκων πανηγυρίζουν τη συντριπτική νίκη επί της ΑΕΚ με σκορ 6-0. Συνθήματα θριάμβου ηχούν σε όλο το στάδιο και οι θεατές από τη Θύρα 7 τρέχουν για να φτάσουν στη Θύρα 1 και να αποθεώσουν τους παίκτες του Ολυμπιακού.
Δύο λεπτά πριν τις 17:00, η μέρα γιορτής για τον Ολυμπιακό μετατρέπεται στη χειρότερη ποδοσφαιρική τραγωδία στην ιστορία της Ελλάδας. Την ώρα που οι φίλαθλοι της Θύρας 7 κατεβαίνουν τα σκαλιά, ένας από αυτούς γλιστράει σε ένα μαξιλαράκι και κυλάει στα σκαλιά φτάνοντας μπροστά στην πόρτα. Αυτή η πόρτα, κλειστή για μερικούς και μισόκλειστη για άλλους, εμπόδισε την αποσυμφόρηση. Οι θεατές πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο καθώς κατεβαίνουν και επικρατεί συνωστισμός και ασφυξία.
Οι αστυνομικοί ξεριζώνουν την πόρτα, αλλά για 19 νεαρούς ο χρόνος έχει σταματήσει εκεί. Αργότερα χάνει τη μάχη με τη ζωή ακόμα ένας φίλαθλος στο «Τζάνειο» νοσοκομείο του Πειραιά, όπου μεταφέρονται οι κρίσιμα τραυματισμένοι.
Έξι μήνες αργότερα ο κατάλογος με τους νεκρούς μεγαλώνει, αφού ένας οπαδός δεν καταφέρνει να ξυπνήσει από το κώμα στο οποίο έπεσε...
* (Πηγή: http://www.newsbeast.gr/)

Μετά την καταστροφή, η αναγέννηση

Του Νίκου Ξυδάκη από την 'Καθημερινή'

Όπως και να παρουσιαστούν στον ελληνικό λαό τα αποτελέσματα του νέου Μνημονίου, η πραγματικότητα δεν αλλάζει: η χώρα έχει εισέλθει σε νέα ιστορική φάση, κατά την οποία η οικονομική υποδούλωση στους δανειστές συνεπιφέρει, εκτός από πολιτικές εξαρτήσεις, πτώση του βιοτικού επιπέδου και συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Οσα κερδήθηκαν μετά την εθνική καταστροφή του 1974 χάνονται, τα περισσότερα, με την παρούσα, άλλης τάξεως, καταστροφή. Με μια ουσιώδη διαφορά: η απώλεια τότε ήταν οριστική και πικρή μεν, πεπερασμένη και συγκεκριμένη δε. Η εθνική τραγωδία της Κύπρου έφερε την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος και τη διάλυση του κράτους του. Ωστόσο, η πτώση άνοιγε μια νέα περίοδο, κατά την οποία μόνο τα καλύτερα μπορούσε να προσδοκά κανείς. Και συνέβησαν πολλά καλύτερα. Ο ελληνικός λαός ξεδίπλωσε τις δυνάμεις του, αξιοποίησε γεωπολιτικές και ιστορικές ευκαιρίες, στερέωσε δημοκρατικό κράτος και κοινωνία ευημερίας. Διήρκεσε ένα τέταρτο του αιώνος.
Κατά αντιδιαστολή, σήμερα η πτώση, αφενός, βρίσκεται εν εξελίξει· άρχισε στο τέλος του 2009, αρχές του 2010, και δύο χρόνια αργότερα συνεχίζεται και βαθαίνει ακόμη. Δεν έχουμε πιάσει πάτο. Αφετέρου, πρόκειται για μια καταστροφή πολύμορφη, βαθιά, με ποικίλες προεκτάσεις, πέραν της οικονομικής αφετηρίας: κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, ψυχικές. Δεν είναι εύκολο να εντοπίσεις εξωτερικό εχθρό: Είναι οι Γερμανοί; Η Ευρωπαϊκή Ενωση; Το ΔΝΤ; ΄Η μήπως η ίδια η διάρθρωση της Ευρωζώνης και η διεθνής οικονομική κρίση; Ακόμη πιο δύσκολο είναι να εντοπίσεις εσωτερικούς εχθρούς, προδότες και επίορκους - δεν είναι το ίδιο με τους χουντικούς που κατέλυσαν τη δημοκρατία και ξεπούλησαν την Κύπρο.
Η οικονομική δυσπραγία υποβαθμίζει βίαια το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, αλλά το χειρότερο είναι η αδυναμία κατανόησης και η αβεβαιότητα: δεν μπορούν να κατανοήσουν πώς έφτασαν ώς εδώ, δεν γνωρίζουν πότε θα σταματήσει ο κατήφορος και, κυρίως, πώς θα ανακάμψουν. Αυτή η αδυναμία κατανόησης και η απώλεια αίσθησης του χρόνου είναι ο χειρότερος εχθρός: οι Ελληνες σήμερα ζουν σε μια χρονοδίνη που τους ρουφάει διαρκώς προς τα κάτω, προς το σκοτάδι. Αυτή η διαρκής πτώση παραλύει τον νου και παγώνει την ψυχή. Ως εκ τούτου οι Ελληνες αδυνατούν να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, τις πολλές και αναξιοποίητες, που ασφαλώς υπάρχουν και που με αυτές ακριβώς θα αναδυθούν από την κρίση. Και αδυνατούν επίσης να ενεργοποιήσουν πλήρως τις δυνάμεις προφύλαξης από το σοκ, τις οποίες ασφαλώς εν αφθονία διαθέτουν.
Παγωμένοι, ζαρωμένοι, ακίνητοι, οι Ελληνες παρακολουθούν ένα πολιτικό σύστημα απαξιωμένο και θρυμματισμένο να διαπραγματεύεται εν πανικώ τις ιστορικές τύχες παρουσών και μελλουσών γενεών. Δεν πιστεύουν τίποτε απ’ όσα ακούνε, παρότι διακαώς θα ήθελαν να πιστέψουν και να ελπίσουν. Δυστυχώς, δεν πιστεύουν ούτε στους εαυτούς τους, στις αναγεννητικές τους δυνάμεις. Προς το παρόν. Διότι μετά κάθε καταστροφή, από το ’22 ώς το ’74, ακολούθησε μια ορισμένη αναγέννηση.

Ο ακριβότερος πίνακας στον κόσμο - κοστίζει 250 εκ. ευρώ ...

Οι «Χαρτοπαίκτες» του Σεζάν, πίνακς που ζωγράφισε το 1895, είναι πλέον το ακριβότερο έργο του κόσμου. Πωλήθηκε από τους κληρονόμους του Γιώργου Εμπειρίκου στη βασιλική οικογένεια του Κατάρ στην τιμή των 250 εκατομμυρίων δολαρίων.

Την αποκάλυψη έκανε το περιοδικό «Vanity Fair» στο σάιτ του: «Η συμφωνία, με ένα και μοναδικό χτύπημα, έκλεισε στην υψηλότερη τιμή που πληρώθηκε ποτέ για έργο τέχνης»!

Τρελά λεφτά; Και βέβαια τρελά λεφτά, αν σκεφτεί κανείς πως ξεπερνάει κατά 110 εκατ. δολάρια το μέχρι τώρα ρεκόρ, από τον πίνακα «Νο. 5, 1948» του Τζάκσον Πόλοκ. Πολλά λεφτά.

Αλλά με τα 250 εκατομμύρια δολάριά του το Κατάρ κερδίζει κάτι περισσότερο από ένα μετα-ιμπρεσιονιστικό αριστούργημα. Κερδίζει ουσιαστικά την είσοδό του σε μια πολύ ιδιαίτερη λέσχη, καθώς υπάρχουν τέσσερις ακόμη «Χαρτοπαίκτες» του Σεζάν και ανήκουν σε ονομαστές συλλογές, όπως του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης και του Μουσείου Ορσέ. Που σημαίνει πως το Κατάρ γίνεται με τη μία μέλος αυτής της ελίτ της τέχνης.

Η συγκεκριμένη αγοραπωλησία - λέγεται πως - κυκλοφορούσε ως φήμη εδώ και μήνες στους κύκλους των ανθρώπων της τέχνης και των δημοπρασιών. Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν πως πρόκειται να αλλάξει ολόκληρη η αγορά της τέχνης. Η αστρονομική τιμή έβαλε νέα όρια. Και, αν μπορεί κάποιος να κάνει προβλέψεις σε έναν χώρο σαν κι αυτόν, τα πράγματα στο εξής θα είναι διαφορετικά. Μια μικρή χώρα στην ανατολική ακτή της Σαουδικής Αραβίας, με πολλά πετρέλαια και με τα υψηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα στον κόσμο, διαμορφώνει νέα στάνταρ στην αγορά της τέχνης. Ο πίνακας του Σεζάν θα κοσμεί στο εξής το καινούργιο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στην Ντόχα. Και οι αγορές μαζί με τους φιλότεχνους και τους συλλέκτες από όλον τον κόσμο θα βλέπουν πια την πρωτεύουσα του Κατάρ με άλλο μάτι.

*(Πηγή: http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4691952 )

ΥΓ. 250 εκ. ευρώ για ένα πίνακα ζωγραφικής - έστω ένα αριστούργημα ... Πόσο έχουμε βάλει στην άκρη τα ουσιαστικά και δίνουμε αξία στην επιφάνεια. Γιατί και η τέχνη επιφάνεια είναι - υπέροχη μεν, επιφάνεια δε.

Τι γίνεται στις υπόλοιπες χώρες των ''μνημονίων'';

Έχουμε κάνει -και κάνουμε- λάθη, Ναι. Ήρθε η ώρα του λογαριασμού για την αφροσύνη της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, Ναι. Υποσχόμαστε πράγματα που δεν μπορούμε -ή δεν έχουμε τα κότσια- να τα πραγματοποιήσουμε, Ναι. Υπάρχουν ένα κάρο αρνητικά στη νοοτροπία μας. Ναι.
Στις υπόλοιπες όμως χώρες των 'μνημονίων', που είναι πιο 'υπεύθυνες' και με καλύτερη δημόσια διοίκηση, τι γίνεται; Πως πάει η πορεία 'εξυγίανσης';
Διαβάστε λοιπόν τι γράφει ένας γνωστός δημοσιογράφος του κυρίαρχου συστήματος ενημέρωσης στην Ελλάδα, ο Παύλος Τσίμας, σε άρθρο του στα 'Νέα':

'' [...] Μια απάντηση που δίνεται συχνά - και όχι αδικαιολόγητα - είναι πως δεν φταίει το ίδιο το Μνημόνιο αλλά το (αθεράπευτα πελατειακό) ελληνικό πολιτικό σύστημα και το (ξεχαρβαλωμένο) διοικητικό σύστημα, που στάθηκε ανίκανο να το εφαρμόσει και προκάλεσε από αδεξιότητα και πολιτική ατολμία, με περικοπές μισθών και φορολογικές επιδρομές επί των ήδη φορολογουμένων, μια ύφεση βαθύτερη από εκείνη που η συνταγή προέβλεπε.

Σωστό. Αλλά τότε γιατί η Πορτογαλία, για να επιμείνω στο παράδειγμα - όπου το διοικητικό σύστημα είναι επαρκέστερο, η φοροδιαφυγή γερμανικού επιπέδου και το πολιτικό σύστημα είχε την ωριμότητα να αντιδράσει με σύνεση και συναίνεση στην κρίση, με μέτρα λιτότητας διακομματικής αποδοχής και ένα Μνημόνιο που προσυπέγραψαν τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της χώρας και τηρούν ευλαβικά -, βλέπει καθώς πλησιάζει η πρώτη επέτειος του Μνημονίου της, τα σπρεντ των δεκαετών ομολόγων της να σκαρφαλώνουν στο 17% και των διετών στο 20%; Και γιατί οι «αγορές» προεξοφλούν ότι και η Πορτογαλία θα μπει όπου να 'ναι στον ελληνικό δρόμο του κουρέματος και ενός δεύτερου Μνημονίου;

Μήπως αυτό σημαίνει ότι ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι γνωστές αδυναμίες του ελληνικού πολιτικο-διοικητικού καρκινώματος τα αποτελέσματα λίγο θα διέφεραν; Μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναζητήσουμε τη βασική αιτία του κακού αλλού; Μήπως είναι καταδικασμενη σε αποτυχία η δημοσιονομική προσαρμογή σε μια χώρα του ευρώ που έχει στερηθεί τα νομισματικά της εργαλεία, όταν το ευρωπεριβάλλον κινείται υφεσιακά, και η Ευρώπη δεν αναπληρώνει τα εργαλεία αυτά με άλλα - όπως τα ευρωομόλογα, για παράδειγμα; Μήπως η ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας περνά όχι από τη μείωση του κόστους εργασίας αλλά από επενδύσεις παραγωγικής ανασυγκρότησης και τεχνολογικού εκσυγχρονισμού; Επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις, δηλαδή, αντί για σκέτη λιτότητα;

Και μήπως, τέλος, θα έπρεπε να αντλήσουμε κάτι και από το παράδειγμα της τρίτης χώρας του Μνημονίου, της υπερχρεωμένης (πάνω και από την Ελλάδα, αν συνυπολογίσουμε και το ιδιωτικό της χρέος) Ιρλανδίας, η οποία παρά την ύφεση και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας πετυχαίνει τους δημοσιονομικούς στόχους του Μνημονίου της; Γιατί το καταφέρνει; Μήπως επειδή διατήρησε ανέγγιχτο από μέτρα λιτότητας τον παραγωγικό, εξαγωγικό τομέα της οικονομίας της; Και μήπως γιατί η εκεί τρόικα σεβάστηκε τόσο τις συμφωνίες της κυβέρνησης με τα συνδικάτα για τριετές πάγωμα μισθών με αντάλλαγμα μηδενικές απολύσεις και δεν άγγιξε (ακόμη, τουλάχιστον) τις υψηλές δαπάνες κοινωνικής προστασίας, ιδίως προς τους ανέργους (με επιδόματα ανεργίας που φθάνουν τα 300 ευρώ την εβδομάδα) που διατηρούν κάτι από την κοινωνική συνοχή;''.

Θα κλείσω επαναλαμβάνοντας μία συγκεκριμένη φράση του Π. Τσίμα, που υποννοεί πολλά ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι δεν την λέει κάποιος τυχαίος αλλά ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος: ''Μήπως είναι καταδικασμένη σε αποτυχία η δημοσιονομική προσαρμογή σε μια χώρα του ευρώ που έχει στερηθεί τα νομισματικά της εργαλεία [...]''.

Μύλος.... πάνω από 500.000 οι απλήρωτοι λογαριασμοί ρεύματος λόγω τέλους ακινήτων

Περισσότεροι από 500.000 είναι οι απλήρωτοι λογαριασμοί ρεύματος με το τέλος ακινήτων για τους οποίους έχει περάσει η προθεσμία των 80 ημερών, σύμφωνα με την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Αυτό σημαίνει ότι οι συγκεκριμένοι καταναλωτές αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να τους διακοπεί η ηλεκτροδότηση, εκτός κι αν συμπεριλαμβάνονται στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες που εξαιρούνται από το μέτρο.

Και τώρα τι θα κάνει ο υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλος; Θ' αφήσει χωρίς ρεύμα 500.000 οικογένειες; Ή μήπως δεν καταλαβαίνει ότι με την περικοπή του 13ου και 14ου μισθού οι 500.000 χιλιάδες θα γίνουν συντομότατα 1.000.000;
Δυστυχώς η κοινωνική έκρηξη φαίνεται πλέον αναπόφευκτη ...

Η γκαντεμιά να λέγεσαι Μητσοτάκης ακόμη κι αν δεν είσαι ο ...γνωστός!

Οι κάτοικοι ενός φτωχού χωριού 250 κατοίκων στην Ισπανία, ονόματι Σοντέτο, όπως κάθε χρόνο, αποφάσισαν και φέτος, να αγοράσουν όλοι μαζί λαχνό για το Πρωτοχρονιάτικο λαχείο της χώρας, γνωστό και ως «Ελ Γκόρντο» («Ο Χοντρός»). Και αυτό παρά το γεγονός ότι το σκέφτηκαν δυο φορές πριν αποφασίσουν, αφού η συμμετοχή στην κλήρωση στοιχίζει 25 ευρώ και η οικονομική κρίση είχε ξετινάξει το χωριό, η οικονομία του οποίου βασιζόταν στις κατασκευές και τη γεωργία.

Και η απόφασή τους αυτή ανταμείφθηκε και με το παραπάνω. Κέρδισαν τον πρώτο λαχνό, με αποτέλεσμα να βάλει ο καθένας στην τσέπη του από 100.000 έως 500.000 ευρώ και σύνολο 900.000.0000!

Όλοι; Όλοι, εκτός από έναν: τον Έλληνα κάτοικο του χωριού... Κωστή Μητσοτάκη. Ο παραγωγός ταινιών στο επάγγελμα, Κ Μητσοτάκης αποφάσισε να μη συμμετάσχει στην αγορά, παρά τις επανειλημμένες προσκλήσεις που δέχθηκε από συγχωριανούς του, να του πουλήσουν μερίδιο στο λαχείο. Σημειώνεται ότι ο Κ. Μητσοτάκης μετακόμισε στο χωριό για την αγάπη μιας ντόπιας καλλονής, με την οποία τελικά χώρισε.

Το 'χει το επίθετο φαίνεται!

Πηγές: http://www.cretalive.gr/ , http://www.reporter.gr/