Μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε ...

Από τη συνάντηση Βενιζέλου - Χρυσοχοίδη. Μια εικόνα - χίλιες λέξεις ...

''Κάτω από τα άστρα'' ένα εξαίρετο road movie ελληνοκυπριακής παραγωγής

Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας ήταν ένα από τα κλασικά ζεστά Αθηναικά βράδια αυτού του Ιούλη. Ψιλοαποχαυνωμένος από τη ζέστη ξάπλωσα στον καναπέ κι άνοιξα την TV. Απογοητεύτηκα κάνοντας zapping (ίσως πρέπει ν' αρχίσω επειγόντως μαθήματα τουρκικής γλώσσας) και κατέληξα στην ΕΤ1 ελπίζοντας έστω σε κάποιο ντοκυμαντέρ. Κι όμως...Ένα μικρό διαμαντάκι, ένα road movie του 2001, του κύπριου σκηνοθέτη Χρήστου Γεωργίου με κράτησε ξύπνιο για μιάμισυ ώρα (και πιστέψτε με στην κατάσταση που ήμουν αυτό ήταν κατόρθωμα...). Το story:
Η τουρκική εισβολή θα αλλάξει βίαια τη ζωή ενός μικρού Κύπριου που ζει σε ένα παραθαλάσσιο χωριό. Στην Κύπρο του σήμερα, είκοσι έξι χρόνια μετά την εισβολή, ο μικρός Λουκάς έχει πια μεγαλώσει και εργάζεται στο ξυλουργείο του θείου του. Η Φοίβη είναι ένα κορίτσι που παίζει ποδοσφαιράκι με στρατιώτες, κάνει λαθρεμπόριο και γυρίζει τα μπαρ της Παλιάς Λευκωσίας. Για αυτή τα σύνορα είναι απλά μια ευκαιρία να βγάλει χρήματα. Ο Λουκάς θα πληρώσει τη Φοίβη για να τον περάσει στην Κατεχόμενη Κύπρο, με σκοπό να φτάσει στο χωριό του. Στην πορεία ο θα γίνει συνεργάτης της Φοίβης και θα μπλεχτεί στα διάφορα «κόλπα» του επαγγέλματος. Στην πορεία του ταξιδιού αναπτύσσεται ανάμεσά τους μια ρομαντική σχέση που θα τους κάνει να επανεξετάσουν τη σχέση τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόκειται για την πρώτη ελληνική ταινία που κατέκτησε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μεγάλου Μήκους για Πρωτοεμφανιζόμενο Σκηνοθέτη στο καταξιωμένο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Μόντρεαλ. Εξαιρετικοί οι 2 πρωταγωνιστές Άκης Σακελλαρίου και Μυρτώ Αλικάκη. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα.

Είμαι περήφανος που δεν είμαι Γερμανός: 27 λόγοι κι ένα παράπονο

Πρόκειται για ένα κείμενο που κυκλοφορεί εδώ και καιρό στο διαδίκτυο. Το αναδημοσιεύω από το Newsbomb.gr.

"1) Πίνω νερό όταν διψάω και μπύρα όποτε θέλω διότι το νερό εμφιαλωμένο ή βρύσης δεν είναι ούτε... στυφό, ούτε άνοστο, ούτε πανάκριβο.

2) Με χοντρές, αθλητικές, λευκές κάλτσες φορώ αθλητικά παπούτσια και όχι σανδάλια...

3) Δε μου χρειάστηκε ποτέ να στήσω μνημείο – υπόλειμμα κανενός τείχους αίσχους για να μου θυμίζει κατάπτυστη διχοτόμηση του έθνους μου, φοβούμενος πιθανή επανάληψη στο μέλλον.

4) Έχω θετική σκέψη, αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη και χωρίς να καταναλώσω απίστευτες ποσότητες αλκοόλ.

5) Δεν πιστεύω σε φυλετικές ή άλλες ανωτερότητες, αλλά στο σεβασμό της αξίας και στην προστασία κάθε ανθρώπου.

6) Δεν προκάλεσα δύο δηλωμένους, κι έναν τρίτο υποβόσκοντα, παγκόσμιους πολέμους.

7) Δεν αιματοκύλησα την ανθρωπότητα, δε σκότωσα αμάχους, δεν κατεδίωξα φυλές ή άλλα έθνη, δεν έστησα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν υπέταξα λαούς, δε ρήμαξα χώρες.
Για την παρασκευή σαπουνιού περιορίζομαι στη χρήση ελληνικού ελαιολάδου.

9) Δε χρωστάω πολεμικές αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια.

10) Δεν σφετερίστηκα ξένους πολιτισμούς κι αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες (γιατί διέθετα δικούς μου), δεν κατέκλεψα αρχαιότητες, δεν υφάρπαξα αγάλματα και θησαυρούς.

11) Δεν είμαι απόγονος του Αδόλφου Χίτλερ.

12) Κάνω την αυτοκριτική μου. Αργά, ανώφελα, άκαιρα ίσως. Έχω κάνει λάθη, πολλά και μοιραία, πλην όμως τ' αναγνωρίζω και πολεμάω. Όπλα δεν καταθέτω, άλλωστε, δεν το έκανα ποτέ (θα το θυμάσαι άσπονδε φίλε γερμανέ, όταν γύρευες να με λειώσεις με τη μπότα της βέρμαχτ...). Κριτής των πάντων, διαιτητής και νταβατζής δε χρήζομαι. Δε μου ταιριάζει ο ρόλος ούτε του δοσίλογου, ούτε του χαφιέ.
13) Χαμογελώ και στη χαρά και στην απόγνωση. Ξέρω, σε προβληματίζει, άσπονδε φίλε γερμανέ, αλλά τι τα γυρεύεις... Είναι στο DNA μου το γέλιο, δουλειά δική μου!

14) Επάνδρωσα τις βιομηχανίες της Γερμανίας με φιλεργατικούς, φιλότιμους, φιλήσυχους Έλληνες μετανάστες (γκασταρμπάιτερ) κρατώντας τους τεμπέληδες, ανεπρόκοπους κι άχρηστους στη χώρα μου.

15) Διέδωσα σε όλους την αξιοπιστία των Siemens συσκευών γερμανικής κατασκευής και χρεώθηκα το σκάνδαλο του χρηματισμού, της μίζας και της δωροδοκίας, αφού έκανα γαργάρα την ευθύνη του γερμανού που δωροδόκησε. Η ενοχή βαραίνει μόνον εκείνον που δωροδοκεί; Μάλλον...

16) Χαίρομαι και τον ήλιο και τη θάλασσα της μεσογείου... Κλισέ, αλλά αληθές. Κι έχω μια μικρή υποψία ότι σ' ενοχλεί, άσπονδε φίλε γερμανέ...

17) Στην ταβέρνα κερνάμε (άγνωστη έννοια).... Ποτέ ρεφενέ, ποτέ ο καθένας τα δικά του, ποτέ κομπιουτεράκι – γερμανικό σύστημα, όπως είθισται να λέμε εμείς οι ταπεινοί οφειλέτες σου.

18) Δανείζομαι, δεν αντιλέγω. Πληρώνω ακόμη τις πληγές παλιών και πρόσφατων κατακτητών που θώπευαν στο λίκνο τους οι χώρες οι δήθεν προοδευμένες κι αξιοζήλευτες, με μηχανισμούς, συστήματα, προγράμματα σαν τη δική σου.

19) Δε σκύβω το κεφάλι, κι είναι κουσούρι μου. Θα βόλευε καλύτερα να προσαρμοζόμουν στο νταχάου ή το άουσβιτς... Τι σου θύμισα τώρα;;;

20) Το γλωσσικό μου ιδίωμα μου επιτρέπει να προφέρω οποιαδήποτε ομιλούμενη γλώσσα χωρίς να αντηχεί διαταγή, επιβολή ή κακόηχη προφορά.

21) Δεν επέλεξα την Αγγέλα. Μου την επέβαλαν. Μα τι φάτσα; Προτιμώ τα playmobil...

22) Δεν αποδίδω στους άλλους, και δη στους Έλληνες, τις ευθύνες για όλα τα δεινά από γεννήσεως κόσμου.

23) Δε συνοδεύω όλα τα πιάτα μου με βραστό λάχανο, βραστές πατάτες και λουκάνικο...Έλεος, λίγη φαντασία δε βλάπτει...

24) Διαθέτω ανοιχτά καταστήματα γιορτινές ημέρες, αν και τεμπέλης, για να προσφέρω καφέ ή φαγητό...

25) Γιορτάζω κι άλλες μέρες πλην Χριστουγέννων, σε πείσμα των καιρών, της κατοχής, της ύφεσης και της εξαθλίωσης.

26) Υποθάλπω πρώτα τους συνανθρώπους μου και στη συνέχεια τα ζώα.

27) Έχω οικογένεια σφιχτή γροθιά. Ενοίκιο δεν πληρώνω στους γονείς μου, παρότι ζω μαζί τους, κι ας ενηλικιώθηκα προ πολλού. (Φρόντισαν άλλοι να μην μπορώ να ζήσω μόνος).

Ένα παράπονο έχω μόνο:
Συναίσθηση δεν έχω της αξίας μου, της ιστορίας, της δύναμής μου, των δυνατοτήτων, των αξιώσεων, της μεγαλοσύνης μου. Κι εδώ είναι που δεν έχεις φταίξει μόνον εσύ, άσπονδε φίλε γερμανέ... Έφταιξαν άλλοι, μαζί ή πριν από σένα.... Ο τελευταίος λόγος, όμως, είναι δικός μου, δεν αργεί κι είναι προς όλους σας...''.

Αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν

Οι εκλογές αποτελούν παρελθόν. Το ίδιο και η προεκλογική υποσχεσιολογία περί αναδιαπραγμάτευσης, κόκκινων γραμμών, προστασίας των πολυτέκνων και ανέργων κ.ο.κ. Και έρχεται η πραγματικότητα, το σκληρό πρόσωπο της οποία πρέπει όλοι να αντιμετωπίσουμε. Την απεικονίζει ξεκάθαρα η δήλωση του νέου Υπ. Οικονομικών: «το πρόγραμμα είναι εκτός τροχιάς και δεν μπορούμε να ζητήσουμε κάτι από τους πιστωτές μας αν δεν το επαναφέρουμε σε σωστή πορεία» (http://www.protothema.gr/economy/article/?aid=208911). Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται οι 3 ανώτεροι πολιτικοί υπάλληλοι των συμμάχων μας (διότι αυτή είναι η ιδιότητά τους) στον ίδιο Υπουργό της εκλεγμένης Ελληνικής Κυβέρνησης με αστεισμούς (όπως ο ίδιος προσπάθησε να τους παρουσιάσει) του στυλ ''δεν θα περάσεις καλά στο Eurogroup'', τα λέει όλα. Δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει 'επαναδιαπραγμάτευση', ούτε ελάφρυνση στα βάρη του μέσου πολίτη.
Η χώρα έχει πλέον σοβαρότατες πιθανότητες να 'σκάσει' εντός των επόμενων μηνών καθώς ο κόσμος δεν μπορεί να αντέξει την παρούσα κατάσταση, πόσο μάλλον να δεχτεί κι άλλη πίεση.

Όσο για το γιατί η Τρόικα -και κατ' επέκταση η Ευρώπη- συνεχίζει να τηρεί την συγκεκριμένη στάση που τηρεί, τον τελευταίο ειδικά καιρό, και ποιοι είναι οι στόχοι της διαβάστε παρακάτω το κείμενο του πάντα ψύχραιμου κι εύστοχου Γ.Χ. Παπαγεωργίου από το protothema.gr - τα λέει όλα:

''Η τρόικα μεταδίδει μηνύματα σκληρής και άκαμπτης στάσης. Οι εκπρόσωποι των δανειστών θέλουν να μειώσουν στο ελάχιστο τις “υποχωρήσεις” που θα κάνουν απέναντι στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Ελλάδα με το “μνημόνιο”. Συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα, ως “κακό παιδί” που δεν θέλει “να κάνει τα μαθήματά της” και για το λόγο αυτό δεν αξίζει παραχωρήσεις.
Η εμμονή αυτή, όμως, αυξάνει τον κίνδυνο να οδηγηθούν τα πράγματα σε αδιέξοδο, το οποίο αργά ή γρήγορα θα καταλήξει σε κατάρρευση: είτε πολιτική, με διάρρηξη της κυβερνητικής συνοχής, είτε οικονομική, είτε ακόμη ένα συνδυασμό και των δύο. Το σίγουρο είναι ότι, εάν δεν αλλάξει θεμελιωδώς η “συνταγή”,  η κοινωνική διάλυση θα συνεχιστεί, οξύνοντας τις πιέσεις σε όλα τα επίπεδα.
Παρά την περί αντιθέτου φιλολογία, η ύφεση και η ανεργία που μαστίζουν τη χώρα μας δεν είναι “παρενέργειες” του οικονομικού προγράμματος, αλλά τα “εργαλεία” του. Πρόκειται για φαινόμενα που δημιουργήθηκαν σκόπιμα, με στόχο να πέσουν οι αμοιβές και οι τιμές, έτσι ώστε να αυξηθεί -υποτίθεται- η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Πέραν του ότι η συνταγή αυτή είναι εγκληματική διότι ισοπεδώνει μια ολόκληρη κοινωνία, το πρόσθετο πρόβλημα είναι ότι δεν αποδίδει τους διακηρυγμένους στόχους.
Οι αμοιβές, για παράδειγμα, έπεσαν, αλλά όχι και οι τιμές, ενώ η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας... είναι το συντομότερο ανέκδοτο. Επιχειρήσεις, νοικοκυριά αλλά και ο δημόσιος τομέας καταστρέφονται συστηματικά και αδιακρίτως, με αποτέλεσμα να διαβρώνονται οι παραγωγικοί συντελεστές που είναι απαραίτητοι για την ανάκαμψη.
Το πρόβλημα δεν είναι η καθυστέρηση στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Ακόμα κι αν κάποιες από αυτές (όπως η πάταξη της φοροδιαφυγής, η αύξηση της αποτελεσματικότητας του Δημοσίου ή η καταπολέμηση των ολιγοπωλίων που κρατούν ψηλά τις τιμές) είναι απαραίτητες, δεν επαρκούν για να αλλάξουν την προοπτική. Ορισμένες, μάλιστα, προωθούνται με τέτοιο τρόπο και σε τέτοια συγκυρία, που οι παρενέργειες είναι περισσότερες από το όφελος. Η μείωση των εισοδημάτων στο Δημόσιο είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της κατανάλωσης. Η περικοπή θέσεων εργασίας θα έχει παρόμοια αποτελέσματα.
Δεν θα σωθεί η ελληνική οικονομία εάν απελευθερωθούν ορισμένοι κλάδοι ή γίνουν αποκρατικοποιήσεις. Με την ύφεση στο 7% κανένα μέτρο δεν πρόκειται να αποδώσει, εάν ταυτοχρόνως δεν διοχετευθούν κεφάλαια (ρευστότητα και επενδύσεις) στην ελληνική οικονομία, ώστε να ανακάμψει η απασχόληση και η ζήτηση.
Και εάν οι “τροϊκανοί” επιμένουν σήμερα να βάζουν το άλογο μπροστά από το κάρο, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι ουδόλως ενδιαφέρονται για την ελληνική ανάκαμψη, μας θεωρούν χαμένη υπόθεση και απλώς επιταχύνουν το δρόμο προς μια προδιαγεγραμμένη καταστροφή η οποία θα χρησιμεύσει και ως «παράδειγμα» για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.
Και ότι απλώς δοκιμάζονται σε μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα οι πολιτικές και κοινωνικές αντοχές, ώστε να επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη το “πείραμα”, που βασίζεται στην κατάργηση της προστασίας της εργασίας, της μείωσης του κράτους πρόνοιας, της περικοπής των συντάξεων και της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου.
Ήδη, η “συνταγή”, σε διαφορετικό βαθμό, επεκτείνεται στην Ιταλία, την Ισπανία και πολύ σύντομα και τη Γαλλία ''.

ΥΓ. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά κρίσιμα - φλερτάρουμε με το χάος. Χρειάζεται ψυχραιμία και πάνω απ' όλα εθνική ενότητα. Αλλά και γενναιότητα από τους πολιτικούς μας. Ας σκεφτούν ότι πλέον δεν έχουμε και τόσα πολλά να χάσουμε εάν σκληρύνουμε και τη δική μας στάση. Τα περισσότερα τα χάνουμε ή θα τα χάσουμε έτσι κι αλλιώς από το πρόγραμμα που ήδη ακολουθείται...