Σκόρπιες σκέψεις για μια μεγάλη βραδιά

Πως μια μικρή χώρα, χωρίς υποδομές, χωρίς χρήματα, χωρίς τα απαραίτητα πληθυσμιακά κριτήρια (9-10 εκ. ψυχές όλη κι όλη) και κυρίως χωρίς την κατάλληλη αθλητική νοοτροπία έχει καταφέρει να έχει τόσα κύπελλα σε ευρωπαικό και παγκόσμιο επίπεδο; Λογική απάντηση σε αυτό το ερώτημα πραγματικά δεν υπάρχει. Και μπορεί πολλές φορές να λέμε, με τάσεις αυτοκριτικής και αυτοσυγκράτησης, ότι οι επιτυχίες στο στίβο, το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο και τόσα άλλα αθλήματα δεν πρέπει να κουκουλώνουν τα τεράστια προβλήματα της χώρας και στο αθλητικό πεδίο, όμως οι ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!
Προσέξτε τώρα για τη χθεσινή ασύλληπτη (κατά τη γνώμη μου μέσα στις 3-4 μεγαλύτερες όλων των εποχών για τον ελληνικό αθλητισμό δεδομένου του χάους ποιότητας που χώριζε τις 2 ομάδες) επιτυχία του Ολυμπιακού: σε μία στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται στην κυριολεξία στο χείλος του γκρεμού, που η κατάσταση φαίνεται να γίνεται πραγματικά μη αναστρέψιμη, μια ομάδα αποτελούμενη από νεαρά Ελληνόπουλα καταφέρνει το ακατόρθωτο. Κερδίζει την καλύτερη από άποψη υλικού Ευρωπαική ομάδα - ίσως μάλιστα την καλύτερη των τελευταίων ετών. Και τονίζω το θέμα των Ελλήνων παικτών γιατί τους ξένους προφανώς δεν μπορεί να τους επηρεάσει τόσο η εγχώρια κατάσταση. Άλλωστε όπου γης και πατρίς. Ο Πρίντεζης όμως, ο Σπανούλης, ο μέγιστος Παπανικολάου, ο Μάντζαρης, ο Σλούκας και τα υπόλοιπα παιδιά που ζουν στο πετσί τους την τραγωδία του τόπου μας, την εφιαλτική τελευταία τριετία, την αβεβαιότητα του αύριο, τ' αφήνουν όλα στην άκρη και σηκώνουν την ελληνική σημαία στην Κωνσταντινούπολη. Είναι η περίφημη 'ψυχή του Έλληνα'; Είναι η ευλογία που αυτός ο τόπος κουβαλάει;

Για πρώτη φορά σήμερα δεν θα αναζητήσω τις αιτίες αλλά θα απολαύσω το αποτέλεσμα. Σας ευχαριστούμε παιδιά από τα βάθη της καρδιάς μας. Την ώρα που κατώτεροι των περιστάσεων πολιτικοί δεν μπορούν να πάρουν στοιχειώδεις αποφάσεις αφήνοντας τη χώρα να βυθιστεί στο χάος, εσείς μας χαρίσατε μια ανάταση ψυχής, μια μεγάλη ανάσα που τόσο την έχουμε ανάγκη. Κυρίως όμως μας χαρίσατε την ελπίδα ότι τίποτε δεν είναι χαμένο. Ότι τούτος ο ευλογημένος τόπος, γεννάει το αγκάθι γεννάει όμως και το ρόδο. Και το ρόδο -ότι κι εάν γίνει- θα ξεπεταχτεί, θα ξεχωρίσει από τα αγκάθια και θα δώσει και πάλι χρώμα και χαμόγελο στη ζωή μας.