Θέλω όμως να αφήσω για λίγο στην άκρη το μετά, 'την επόμενη ημέρα', για την οποία πολλοί μιλάνε αλλά κανείς δεν έχει πραγματική εικόνα και να εστιάσω στο τώρα, σε αυτούς τους πολιτικούς σχηματισμούς μεταξύ των οποίων καλούμαι ως Έλληνας πολίτης να επιλέξω.
Και εδώ ξεκινάει η απογοήτευση.
Δεν θα αναφερθώ στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δύο κόμματα που νομίζω πως με την παρούσα τους μορφή έχουν κάνει τον κύκλο τους, έστω κι αν πετύχουν τελικά ποσοστά συγκυβέρνησης - γιατί περί αυτού πρόκειται.
Το ένα κόμμα μας υπόσχεται πως θα μας βγάλει σε 3 χρόνια από το Μνημόνιο στο οποίο το ίδιο μας έβαλε - μία υπόσχεση που δεν αντέχει καν στην απλή λογική των αριθμών.
Το άλλο που μέχρι τον περασμένο Νοέμβριο ήταν αντιμνημονιακότερο των αντιμνημονιακών, τώρα μας προβάλει καθημερινά τα οφέλη της συμφωνίας του περασμένου Μαρτίου και μας υπόσχεται νέα διαπραγμάτευση με την Τρόικα στη λογική των 'ισοδύναμων' μέτρων, ωσάν να έχει βρει μια μαγική φόρμουλα που θα διατηρεί και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.
Στο ΚΚΕ δεν θα σταθώ, το συγκεκριμένο κόμμα και την αντίληψη για τα πράγματα που αντιπροσωπεύει ή τα επιλέγεις ή όχι - μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Θα σταθώ όμως στα 'μικρότερα' κόμματα που θα μπορούσαν νομίζω για το μεγαλύτερο αριθμό των ψηφοφόρων που έως τώρα είναι αναποφάσιστοι να είναι μια κάποια λύση.
Η ΔΗ.ΜΑΡ. του συμπαθή Φώτη Κουβέλη είναι ένα κόμμα που θέλει να στρογγυλεύει τις γωνίες. Με την Ευρώπη αλλά χωρίς δεσμεύσεις. 'Το μνημόνιο είναι δεσμευτικό για την Ελλάδα' αλλά και διαφωνούμε με τις πολιτικές που εξαθλιώνουν τη κοινωνία.
'Δεν θα συγκυβερνήσουμε με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ'' αλλά δεν είμαστε κόμμα διαμαρτυρίας και είμαστε ανοιχτοί σε συνεργασίες.
Συγγνώμη αλλά δεν γίνεται να τα έχουμε όλα...Για να μη μιλήσω για όλο το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ που βλέποντας ότι δεν πρόκειται να εισέλθει στη νέα βουλή έχει βρει καταφύγιο στη Δημοκρατική Αριστερά (αλήθεια, αυτό το 'Δημοκρατική' που χρησιμοποιούν ως μέρος του τίτλου τους πολλά κόμματα ποτέ δεν το κατάλαβα - δηλ. τα υπόλοιπα τι είναι, 'φασιστικά';).
Στον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αναγνωρίσω πως παραμένει σταθερός στις απόψεις του και σε αρκετές περιπτώσεις παίρνει σαφείς θέσεις - ασχέτως με το εάν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί τους. Όμως νομίζω πως η 'αριστερή', δήθεν 'προοδευτική' -κατ' εμέ ΄ψευτοπροοδευτική'- ιδεολογία που το διακατέχει έχει σημαντικότατες ευθύνες για το που βρίσκεται η χώρα σήμερα - έστω κι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ασκήσει ποτέ εξουσία. Γιατί αυτή η νοοτροπία εξέθρεψε και προστάτευσε τους κάθε είδους 'συνδικαλιστές' που κατάντησαν τσιφλίκι τους το κράτος. Και επίσης αυτή η ιδεολογία οδήγησε στο να μη δοθεί μία λύση στο μεταναστευτικό με αποτέλεσμα η όλη ιστορία να έχει φτάσει πλέον στο μη περαιτέρω.
Η Δημοκρατική Συμμαχία και η Κοινωνική Συμφωνία είναι κατ' εμέ 2 κλασικές περιπτώσεις κομμάτων που δημιουργήθηκαν από πολιτικούς του συστήματος (που προφανώς έχουν τεράστιες ευθύνες για την παρούσα κατάσταση της χώρας) οι οποίοι εφόσον αποτύχουν να εισέλθουν στη βουλή (πράγμα εξαιρετικά πιθανό) θα επιστρέψουν με κάποιο τρόπο σε κάποιο παλιό ή νέο ΄μαντρί'.
Για τους 'Ανεξάρτητους Έλληνες' δε νομίζω ότι έχει κάποιος να πει πολλά. Είναι ένα κόμμα που έχει συγκεκριμένο ορίζοντα. Μόλις εκλείψουν κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες (π.χ. 'χαλαρώσει' με κάποιο τρόπο το Μνημόνιο) θα πάψει να έχει και λόγο ύπαρξης.
Το Λα.ος ή Λα.ός είναι μια αξιοπρόσεκτη περίπτωση. Ένα κλασικό κόμμα γενικής διαμαρτυρίας, σαγηνεύτηκε κάποια στιγμή από τη γοητεία της προοπτικής να γίνει 'παράγοντας' της πολιτικής ζωής και όντως το προσπάθησε. Μόνο που αυτό ήταν και η αρχή του τέλους του. Γιατί κάποιος που θα επέλεγε να ψηφίσει ένα δεξιό 'μνημονιακό' κόμμα προφανώς θα επέλεγε ΝΔ κι όχι Λα.ος.
Κάποια στιγμή το κατάλαβαν κι έκαναν την ιστορική κωλοτούμπα που δυστυχώς απλά χειροτέρευσε τα πράγματα καθώς έγινε πλέον αντιληπτή στους περισσότερους η πραγματική εικόνα του συγκεκριμένου σχηματισμού.
Για τους συμπορευόμενους Στέφανο Μάνο και Γρηγόρη Βαλιανάτο και μόνο η συγκεκριμένη συμμαχία τα λέει όλα. Για τον συνεπή πάντως στις απόψεις του Στέφανο Μάνο θα καταθέσω μια καθαρά προσωπική προσέγγιση: Δεν μπορώ με τίποτε να αποδεχτώ μία πολιτική που αποθεώνει στυγνά τα νούμερα - ακόμη κι εάν σε κάποιες περιπτώσεις αυτά φαίνεται, θεωρητικά, να 'βγαίνουν'. Αλλά και μία απορία: ο κ. Μάνος δεν εμφανίστηκε προχθές στην πολιτική σκηνή - έχει μια πολυετή παρουσία και μάλιστα για αρκετά χρόνια σε καίριες πολιτικές θέσεις. Δεν έχει αυτός κανένα βαθμό ευθύνης για τα τεκταινόμενα;
Και για να κλείσω. Ξέρετε τι μου λείπει εμένα σε αυτές τις εκλογές; Τα πραγματικά νέα πρόσωπα, με τις 'φρέσκιες' ιδέες που θα φέρουν ένα νέο άνεμο στη πολιτική πραγματικότητα - και κυρίως που δεν θα το παίζουν 'αλάνθαστοι'.
Γι' αυτό και προσωπικά θα επιλέξω να ψηφίσω ένα μικρό κόμμα που πιθανότατα δεν θα εισέλθει στην επόμενη βουλή. Και θα το κάνω συνειδητά. Οδηγός μου θα είναι η φράση που χρησιμοποίησε κάποιος υποψήφιος ενός τέτοιου κόμματος όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε 'ποιος είναι'. 'Είμαι ένα άνθρωπος που αύριο το πρωί -όπως κάθε πρωί- θα ξεκινήσει για την εργασία του' του απάντησε με απλότητα ο υποψήφιος.
Σε αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους θα δώσω τη ψήφο μου αυτή τη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου