Λίγες σκέψεις για την οικογένεια

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα μας ζει τις χειρότερες στιγμές της μεταπολεμικής της ιστορίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι γενιές των ανθρώπων που γεννήθηκαν τις δεκαετίες του εβδομήντα, του ογδόντα και του ενενήντα βιώνουν σήμερα τη δική τους ''κατοχή''.
Μέσα σ' αυτή τη γενικευμένη εικόνα κατάρρευσης και απαξίωσης πολλοί -και στο εξωτερικό- απορούν πως γίνεται κι αυτός ο λαός αντέχει... Τι είναι λοιπόν αυτό που βοηθάει τον Έλληνα να επιβιώνει σε συνθήκες που σε οποιαδήποτε άλλη προοδευτική χώρα θα προκαλούσαν πλήρη αποσύνθεση της κοινωνίας και ανεξέλεγκτες καταστάσεις σε κοινωνικό επίπεδο;
Κατά τη γνώμη μου η απάντηση είναι απλή:  η κοινωνική συνοχή με προεξάρχουσα συμβολή αυτής της ελληνικής οικογένειας. Προσοχή: δεν προσπαθώ να ωραιοποιήσω πράγματα. Και στην Ελλάδα η οικογένεια περνάει τεράστια κρίση - αμφισβητείται ως θεσμός - περιγελάται από κάποιους ''προοδευτικούς''. Όποια όμως κι εάν είναι η σχέση που έχει κανείς με το θεσμό αυτό, μία είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: ότι ο σημερινός Έλληνας, εάν βρίσκει ένα πιάτο φαγητό κι ένα κεραμίδι να βάλει από κάτω το κεφάλι του μετά από μήνες ανεργίας το οφείλει στο ότι η οικογένεια αναπληρώνει όσα το κράτος δεν μπορεί -και δεν θα μπορέσει ποτέ- να κάνει. Ο πατέρας και η μητέρα μοιράζονται την πενιχρή -πλέον- σύνταξή τους με τα παιδιά τους, τα ξαναδέχονται πίσω στην πατρική εστία, πουλάνε τα ακίνητα που απέκτησαν με τους κόπους μιας ζωής για να τα ενισχύσουν οικονομικά και κυρίως είναι εκεί σε κάθε δύσκολη στιγμή για να δώσουν μια αγκαλιά, να πουν μια κουβέντα που θα στηλώσει τον πεσμένο ηθικό, να κλάψουν εάν θέλετε μαζί τους.

Και η Ελληνική πολιτεία; τι κάνει η ελληνική πολιτεία για να ενισχύσει το τελευταίο αυτό ανάχωμα πριν την πλήρη κοινωνική αποσάθρωση; ...Απλουστεύει τις διαδικασίες διαζυγίου! Ωσάν να μην είχε άλλες εκκρεμότητες αυτή την περίοδο, ωσάν να είχε λύσει όλα της τα προβλήματα και το μόνο που της απέμενε είναι να συντομεύσει τις διαδικασίες του διαζυγίου. Προσέξτε·  δε λέω ότι από νομικής αλλά και γραφειοκρατικής πλευράς το συγκεκριμένο ζήτημα δεν χρήζει μελέτης και πιθανώς αλλαγών στη διαδικασία του - όμως γιατί ..ΤΩΡΑ; Και με ποιες προυποθέσεις; Και με ποιο στόχο; Η καθυστέρηση στην έκδοση του διαζυγίου υπηρετούσε μεταξύ άλλων κι ένα σημαντικό-διττό στόχο: υποχρέωνε τα 2 μέρη να μην  πάρουν αβασάνιστα μία τόσο σημαντική απόφαση αλλά και τους απέτρεπε να μπουν εξαρχής σε μία διαδικασία γάμου ''ελαφρά τη καρδία'', όταν θα ήξεραν ότι με αυτήν αναλάμβαναν και κάποιες σημαντικές και δυσεπίλυτες νομικές υποχρεώσεις.

Γιατί λοιπόν η Ελληνική Πολιτεία έρχεται αυτή τη στιγμή να ανασκαλίσει το συγκεκριμένο ζήτημα; Μήπως κι αυτό είναι απαίτηση της Τρόικας; - δεν το νομίζω... Είναι τυχαίο ότι επώνυμοι δημοσιογράφοι σε υψηλής κυκλοφορίας έντυπα προσέτρεξαν αμέσως να χλευάσουν όσους θα είχαν αντίρρηση να γίνει αβασάνιστα μία τέτοια αλλαγή; Αναμασώντας φυσικά τα γνωστά ''προοδευτικά'' επιχειρήματα περί αναχρονιστικής νοοτροπίας και θεσμών κλπ.
Αυτή η κάστα των δήθεν ''προοδευτικών'' οδήγησε τη χώρα εδώ που την οδήγησε και η ίδια θέλει να της δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Μόνο που ελπίζω ότι ο κόσμος τους έχει πάρει χαμπάρι πλέον. Βλέπει πια το πραγματικό πρόσωπό τους κι όχι το προσωπείο που εντέχνως καλλιεργούσαν τόσα χρόνια.  Ένα καλό έκανε η κρίση στον τόπο μας: ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ ...