''Η Ελευθεροτυπία, η οποία από την απόλυτη δόξα των προηγούμενων δεκαετιών -αρχίζοντας την πορεία της ως «εφημερίδα των συντακτών»- καταλήγει στο Άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα, στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων, δεν είναι απλά μια άλλη επιχείρηση που κλείνει.
Αποτέλεσε σημείο αναφοράς του έντυπου τύπου της Μεταπολίτευσης, γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά, εξέφρασε μια άλλη αντίληψη για την ενημέρωση. Για να μην παρεξηγηθούμε: δεν ήταν αγία η Ελευθεροτυπία. Είχε και αυτή τα «πάθη» της. Αν εξάλλου ήταν «αγία» δεν θα ήταν η Ελευθεροτυπία. Έχοντας στο τιμόνι τον ιδρυτή της Κίτσο Τεγόπουλο και τον ιστορικό διευθυντή της Σεραφείμ Φυντανίδη, υπήρξε η εφημερίδα που σεβάστηκε όσο καμία τις μειοψηφίες, τις διαφορετικές φωνές. Το δικαίωμά τους να εκφέρουν γνώμη και άποψη, έστω και αν δεν την υιοθετεί η πλειοψηφία. Οι αναρχικοί των Εξαρχείων, οι αριστεριστές, των φυλακών οι κολασμένοι, τα «γκρουπούσκουλα» κάθε είδους, στα γραφεία της, στην Κολοκοτρώνη, έβρισκαν πρόθυμα αυτιά για να τους ακούσουν. Και πρόθυμες πένες για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, έστω και αν διαφωνούσαν με τις ιδέες τους. Ανάμεσά τους και η 17 Νοέμβρη.
Στις σελίδες της Ελευθεροτυπίας δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά ανακοίνωσή της οργάνωσης, προκαλώντας θύελλα διαφωνιών για τη χρησιμότητα μιας τέτοιας κίνησης. Ο Κίτσος Τεγόπουλος ήταν ο εκδότης της Ελευθεροτυπίας και μόνον αυτό. Δεν ήταν ταυτοχρόνως και εργολάβος ή εφοπλιστής ή μεγαλοεπιχειρηματίας, που χρησιμοποιούσε την εφημερίδα για να κλείσει δουλειές με το γκουβέρνο. Οι συντάκτες έγραφαν αυτό που πίστευαν.
Ενίοτε αρθρογραφούσαν διαφωνώντας σε διπλανές σελίδες. Στη δημοσιογραφική πιάτσα, ακούγονται και ιστορίες για συντάκτες που διαφωνώντας πιάστηκαν στα χέρια, για κείμενα που δημοσιεύτηκαν σε διπλανές σελίδες.
Δεν ήταν φυσικά η «εφημερίδα των συντακτών» όπως ξεκίνησε, αλλά παρέμενε η εφημερίδα στην οποία η διεύθυνση μπορούσε να κάνει τις λιγότερες παρεμβάσεις στα κείμενα. Από τα γραφεία της Κολοκοτρώνη, πέρασαν δημοσιογραφικοί ογκόλιθοι, πένες εμπνευσμένες, δημοσιογράφοι με «Δέλτα» κεφαλαίο- πολλοί συνέχισαν και στη Μίνωος. Έχει μορφή αποχαιρετισμού τούτο το κείμενο. Δεν υπάρχει λόγος να μασάμε τα λόγια μας.
Το αυριανό, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας. Η ενημέρωση θα συρρικνωθεί και μαζί της θα συρρικνωθεί και η Δημοκρατία. Αυτή είναι η αλήθεια, συμφωνούσαμε- διαφωνούσαμε με την Ελευθεροτυπία.
Το ιστορικό
Ελευθεροτυπία, εκφράζοντας τον ιδεολογικό χώρο της Κεντροαριστεράς, εκδόθηκε για πρώτη φορά στις 21 Ιουλίου του 1975. Αποτελεί την πρώτη εφημερίδα που εκδόθηκε μετά τη Μεταπολίτευση, καθώς οι υπόλοιπες της εποχής είτε απλά επανεκδόθηκαν, έπειτα από τη διακοπή της κυκλοφορίας τους την περίοδο της χούντας, είτε είχαν διακόψει οριστικά την κυκλοφορία τους. Απέκτησε το προσωνύμιο «η εφημερίδα των συντακτών», με αρχικούς ιδιοκτήτες τον Χρήστο (Κίτσο) Τεγόπουλο και τον Χρήστο Σιαμαντά, με διευθυντή τον Αλέκο Φιλιππόπουλο.
Σημαντικό σημείο της ιστορίας της αποτελεί η ανάληψη της διεύθυνσης, τον Απρίλιο του 1976, από τον Σεραφείμ Φυντανίδη, ο οποίος υπήρξε διευθυντής της για περισσότερες από τρεις δεκαετίες. Τον Νοέμβριο του 1975 κυκλοφόρησε και η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, η πρώτη κυριακάτικη έκδοση απογευματινής εφημερίδας, ενώ τον Μάιο του 1978 κυκλοφόρησε και η Πρωινή Ελευθεροτυπία, παράλληλα με το απογευματινό φύλλο. Η πρωινή αυτή έκδοση διακόπηκε δύο χρόνια αργότερα, ενώ από τον Ιανουάριο του 1983 η εφημερίδα άλλαξε το σχήμα της σε tabloid μορφή.
Το 1978 ο έλεγχος της εφημερίδας περιήλθε αποκλειστικά στον Κίτσο Τεγόπουλο μέσω της «Χ.Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.» και παρέμεινε ως τον θάνατό του στις 29 Νοεμβρίου του 2006. Έπειτα από τον θάνατο του ιδρυτή της, η εφημερίδα περιήλθε στον έλεγχο της κόρης του, Μάνιας Τεγοπούλου, η οποία ανέλαβε και επισήμως το «τιμόνι» (όπως και την ευθύνη έκδοσής της) το καλοκαίρι του 2010, οπότε και απομάκρυνε τον θείο της, Θανάση Τεγόπουλο.
Τον Μάιο του 2007 κι έπειτα από 31 χρόνια και 20 μέρες, ο Σεραφείμ Φυντανίδης απομακρύνθηκε από την εφημερίδα, με τον ίδιο να αφήνει αιχμές κατά της ιδιοκτησίας στο αποχαιρετιστήριο αντίο προς τους συντάκτες. Στις 2 Απριλίου του 2009 κυκλοφόρησε μία free press έκδοση της Ελευθεροτυπίας, η «Ελευθεροτυπία Εβδομάδα» η οποία συγκέντρωνε άρθρα και ειδήσεις από τα φύλλα και τα έντυπα των προηγούμενων ημερών. Η κυκλοφορία της στα stands των δωρεάν εντύπων διήρκεσε μόλις μερικούς μήνες. Η καλύτερη κυκλοφοριακή περίοδος της εφημερίδας υπήρξε τον Νοέμβριο του 1977, όταν ο μέσος όρος πωλήσεων το μήνα εκείνο έφτασε τα 160.448 φύλλα (105.066 σε Αθήνα-Πειραιά και 55.382 στην υπόλοιπη Ελλάδα).
Η αίτηση πτώχευσης της ιστορικής εφημερίδας, το όνομα της οποίας είναι συνυφασμένο με την έννοια της ελευθεροτυπίας στην Ελλάδα, αντικατοπτρίζει πλήρως το τοπίο στον έντυπο τύπο εν έτει 2011. Πριν από δυο-τρία χρόνια το ενδεχόμενο να μην κρέμεται η Ελευθεροτυπία στα περίπτερα θα μπορούσε να ακουστεί ως ανέκδοτο, δυστυχώς όμως, αποτελεί μια θλιβερή πραγματικότητα, όπως αυτή που ζουν οι 800 και πλέον εργαζόμενοί της''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου