Οι Έλληνες στα μάτια των ξένων

Αναδημοσιεύω ένα μεγάλο απόσπασμα από άρθρο της δημοσιογράφου Ελένης Καλογεροπούλου, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΄'Το Ποντίκι'' και περιγράφει ανάγλυφα την εμπειρία της από το πως αντιμετωπίζουν πλέον οι ξένοι τους Έλληνες. Δεν ξέρω εάν μπορεί να θεωρηθεί αντιπροσωπευτικό -αν μας αντιμετωπίζουν δηλ. όλοι το ίδιο- όμως σε κάθε περίπτωση δίνει μία εικόνα.

''Βρέθηκα την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες για κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Την Βελγική πρωτεύουσα την αισθάνομαι πολύ οικεία αφού έχω περάσει μέρες και μήνες παρακολουθώντας τα συμβούλια κορυφής τα τελευταία είκοσι χρόνια. Και παρά την κούραση της υπόγας - σε ένα υπόγειο στεγάζονται οι δημοσιογράφοι που παρακολουθούν τις συνόδους - ήταν ωραία.
Ποτέ δεν φανταζόμουν λοιπόν ότι θα έφτανε η μέρα που σε αυτό τον τόπο θα αισθανόμουνα άβολα, προσβεβλημένη και θυμωμένη από την εικόνα που έχουν οι Βέλγοι - και όχι μόνο - για εμάς τους Έλληνες.
Μία φίλη που ζει και εργάζεται στην Βελγική πρωτεύουσα μου είπε με πίκρα ότι είμαστε οι σύγχρονοι Εβραίοι αφού καθημερινά οι Έλληνες που ζουν εκεί βιώνουν έναν πρωτόγνωρο ρατσισμό. Το αστέρι που είχαν οι Εβραίοι στο πέτο θα γράφει τώρα Έλληνες που σημαίνει αφερέγγυοι, μιζαδόροι, τεμπέληδες και γενικά αγροίκοι. Ναι έτσι μας αντιμετωπίζουν πια στην Ευρώπη.
Ένας Έλληνας γιατρός πριν από λίγες μέρες έψαχνε εναγωνίως σπίτι για την κόρη του που ήθελε να σπουδάσει εκεί οικονομία. Όχι στις Βρυξέλλες αλλά σε κάποιο μικρό χωρίο βόρια του Βελγίου. Ο άνθρωπος έψαχνε για δεκαπέντε μέρες χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Όταν οι ιδιοκτήτες ακούγαν πως είναι Έλληνας αρνιώντουσαν να του νοικιάσουν το δωμάτιο. Κάποιοι μάλιστα του ζήτησαν και φορολογική δήλωση. Και τελικά; Τους έσωσε ένας πατριώτης εμιγκρές που εγγυήθηκε για την φερεγγυότητα του Έλληνα γιατρού.
Να σας πω τι συνέβη σε εμένα; Στο εστιατόριο που πήγαμε για φαγητό μας ρώτησαν αν είμαστε Έλληνες και αμέσως μετά έκαναν την εύλογη ερώτηση. «Λεφτά έχετε;» Χιούμορ; Πικρό χιούμορ; Ειρωνεία; Προσβολή ή συμπόνια; Κανείς δεν ξέρει. Και εμένα προσωπικά λίγο με ενδιαφέρει. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι πήγα να φάω όπως όλος ο κόσμος και έγινα θέμα συζήτησης στα γύρω τραπέζια για έναν λόγω που δεν έχει να κάνει με εμένα αλλά με τους ανίκανους πολιτικούς μας. Και ακόμα και η λύπηση και η συμπάθεια με ενοχλεί. Δεν θέλω ούτε να με συμπονούν, ούτε να με λυπούνται. Έχω τον τσαμπουκά να κουμαντάρω την ζωή μου - όπως ο καθένας από σας - παρά τα όσα καταστροφικά μας έχουν συμβεί και πρόκειται να μας συμβούν.
Το τέταρτο Ράιχ της Άνγκελα  Μέρκελ, όπως λέει σωστά ο φίλος μου Γιώργος Κύρτσος φαίνεται ότι έχει κάνει σωστά στην δουλειά του. Έχει περάσει για μας την εικόνα των μιασμάτων, των ανυπόληπτων, των λαμόγιων. Μόνο που η φροϊλάιν Μέρκελ για αυτή την δουλειά δεν χρειάστηκε να κουραστεί πολύ. Είχε την βοήθεια όλων των Ελλήνων πολιτικών όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων. Γιατί σ’ αυτή την ιστορία δεν υπάρχουν αθώοι. Δεν υπάρχουν πολιτικοί που δεν ήξεραν ή δεν έφαγαν αντίθετα με άλλους. Και αυτοί είναι συνένοχοι για την εικόνα που έχουν σήμερα οι  ξένοι για εμάς. Για την ξεφτίλα μας. Για την ρετσινιά που θα ακολουθεί όλες τις επόμενες γενιές και που πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να την βγάλουν από πάνω τους [...].
Πηγή:  http://topontiki.gr/article/23691