Ένας αντιστασιακός μοναχός

 Τον Απρίλιο του 1936, σε ηλικία 26 ετών, έφθασε στη Μονή του Αγίου Παύλου ο μοναχός Γεώργιος, κατά κόσμο Γεράσιμος Μοσχονάς, από το χωριό Χανδάτα της Κεφαλλονιάς. Ο λόγος της προσκυνηματικής του επισκέψεως ήταν να συναντήσει τον θείο του -αδερφό του πατέρα του- που ήταν μοναχός και ο όποιος είχε αναθρέψει αυτόν και τα άλλα αδέλφια του, όταν έμειναν ορφανά σε πολύ μικρή ηλικία. Τελικά ο νεαρός Γεράσιμοςαποφάσισε να παραμείνει στην Μονή ως δόκιμος. Συνεδέθη εξ αρχής με τον ονομαστό για τις αρετές του Αρχιμανδρίτη Αθανάσιο, καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Γρηγορίου, τις πνευματικές νουθεσίες και συμβουλές του όποιου είχε σαν πολύτιμη παρακαταθήκη και τις φύλαττε με κάθε ακρίβεια.

Διδασκόμενος από τον πνευματικό του την αρετή της ξενιτείας και γνωρίζοντας ότι ως μοναχός δεν θα ωφεληθεί από την αλληλογραφία με τους κοσμικούς και τους συγγενείς δεν έγραψε λοιπόν ούτε ένα γράμμα σε όλη του την υπόλοιπη ζωή. Αν κάποιος του έστελνε ένα ευχετήριο, το έδινε σε έναν αδελφό να το δή. Ο ίδιος δεν το άνοιγε ποτέ.

Άλλη νουθεσία του έμπειρου πνευματικού πατρός προς τον αρχάριο μοναχό ήταν να κοιμάται αμέσως μετά το Απόδειπνο και να ξυπνά νωρίς, πριν αρχίσει ή Ακολουθία. Κι ο μοναχός Γεώργιος το τήρησε ως την τελευταία μέρα της ζωής του. Ο πατήρ Αθανάσιος τον νουθέτησε και για την αρετή της ακτημοσύνης και τον συμβούλευσε να μην αποκτήσει τίποτε δικό του. Κι αυτόν έκανε ό πατήρ Γεώργιος, παρ' όλο που του δόθηκαν ευκαιρίες πολλές.

Ως μοναχός υπηρέτησε στα περισσότερα διακονήματα της Μονής. Ως μάγειρας, ως κηπουρός, ως αρτοποιός, ως αντιπρόσωπος στην Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους και ως αρσανάρης επί μία εικοσαετία.

Κατά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής, αξιοποιώντας την παραμονή του στο οίκημα του κήπου της Μονής, φυγάδευσε μεγάλο αριθμό από τους καταδιωκόμενους συμμάχους, σε συνεργασία και με άλλους πατέρεςς του Αγίου Όρους. Για τη δράση του αυτή συνελήφθη από τις γερμανικές αρχές και δικάσθηκε στο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Κατά την διάρκεια της δίκης ρωτήθηκε γιατί δραστηριοποιείται σε βάρος της Γερμανίας. Ο Γεώργιος απήντησε ότι το Ευαγγέλιο εντέλλεται στους πιστούς να στηρίζουν τους αδικουμένους. Τον ρώτησε τότε ο δικαστής, τι θα έκανε εάν τον είχαν αναθρέψει Γερμανοί και ευρισκόμενοι σε ανάγκη ζητούσαν την προστασία του. Απάντησε τότε ο Γεώργιος ότι το Ευαγγέλιο δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων και των φυλών, αλλά εντέλλεται την συμπάθεια προς τους αδικουμένους και όχι προς τους αδικούντας. Ο δικαστής θίχτηκε και του είπε ότι οι Γερμανοί δεν είναι οι αδικούντες, αλλά οι ευεργέτες των λαών. Τότε ο π. Γεώργιος με παρρησία αναθεμάτισε την Γερμανία και τους υπευθύνους της που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα. Τον αποτέλεσμα ήταν να τον καταδικάσει το στρατοδικείο σε θάνατο. Ευρισκόμενος στο αναρρωτήριο των φυλακών και αναμένοντας την ημέρα της εκτελέσεως του, είδε στον ύπνο του τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο, ο όποιος του είπε ότι σε 3 ημέρες θα αποκτήσει την ελευθερία του. Πράγματι, μετά από 3 ήμερες, στις 3 μετά τα μεσάνυχτα, δραπέτευσε από το καλά φρουρούμενο νοσοκομείο, πηδώντας από τον τρίτο όροφο του κτιρίου. Με πολλές προφυλάξεις έφθασε στην Ιερισσό, μέσω Πολυγύρου και στην συνέχεια στην Μονή του Αγίου Παύλου. Επειδή όμως ήταν καταζητούμενος, έζησε δεκαεννέα μήνες σ' ένα σπήλαιο, πλησίον της Μονής, εν άγνοια των πατέρων, πλην του Καθηγούμενου και του εφημερίου, ο οποίος τον τροφοδοτούσε σε τακτά διαστήματα με τα αναγκαία προς το ζην.Ο π. Γεώργιος πέρασε την υπόλοιπη ζωή του διάγωντας υποδειγματικό μοναχικό βίο. Το βράδυ της 22ας Ιουλίου 1998, μετά την Ακολουθία του Εσπερινού, αποσύρθηκε στο κελί του. Ανέγνωσε το Απόδειπνο και αμέσως μετά τον επισκέφτηκε ένας από τους αδελφούς της Μονής, προσφέροντάς του κι ένα γλύκισμα. ''Τώρα είπα το Απόδειπνο. Ας μείνει για άλλη ημέρα'', είπε ο π. Γεώργιος. Δεν το δέχτηκε, για να μην παραβιάσει την αρχή του, μετά το Απόδειπνο να μην πίνει ούτε νερό. Μετά από λίγη ώρα καθισμένος στο κάθισμα όπου ώρες ατέλειωτες προσευχόταν, παρέδωσε την μακάρια ψυχή του στα χέρια του Ζωοδότου Σωτήρος Χριστού.

* (Πηγή: μηνιαία εφημερίδα 'Αθωνική Πολιτεία')