«Αν είναι να πουλάμε κινέζικα σε Κινέζους, γυρίζουμε στην Κίνα»

Αντιγράφω από την 'Καθημερινή':

Μεσημέρι στην οδό Αγησιλάου. Μια τηλεόραση στη μέση του πεζοδρομίου παίζει μια κινέζικη ταινία, τρία αγόρια την παρακολουθούν γονατισμένα στο πεζοδρόμιο. Ούτε κόκκινοι δράκοι ούτε ψάθινα καπέλα ούτε σπίτια - γόνδολες και μεταξένιες ρόμπες. Μόνο πολλοί άνθρωποι που τρέχουν πάνω - κάτω, μηχανάκια παντού και παιδιά που τρώνε στη μέση του δρόμου. Εκατόν πενήντα μαγαζιά σε είκοσι οικοδομικά τετράγωνα. Αυτή είναι η Chinatowτων Αθηνών. Ή τουλάχιστον, αυτή ήταν μέχρι σήμερα. Γιατί κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν σε ένα χρόνο από τώρα θα υπάρχει ακόμα στο Μεταξουργείο αυτή η μικρή ασιατική πολιτεία.
Από το 2000 και μετά, είκοσι χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν σιγά σιγά εδώ από την Κίνα, να στήσουν τη δική τους αποικία. Δεν ήταν ποτέ τόσο γραφική όσο εκείνη της Αγγλίας ούτε τόσο ξεχωριστή όσο εκείνη της Αμερικής. Οι Κινέζοι στην Ελλάδα, βλέπετε, δεν ήρθαν για να μείνουν - ποιος αφήνει τη χώρα του για να ζήσει στην Ευριπίδου και στην Αγησιλάου;
Ηρθαν να βγάλουν λεφτά να στείλουν στην πατρίδα τους και να βγάλουν και βίζα, να περάσουν στην Ευρώπη. Η Ελλάδα ήταν απλώς ο ενδιάμεσος σταθμός. Κι έτσι, κανείς εδώ δεν μιλάει Ελληνικά, κανείς δεν κυκλοφορεί μετά τις 9 το βράδυ, κανείς δεν δουλεύει λιγότερο από 12 ώρες τη μέρα. Αλλά τα πράγματα αλλάζουν - και όσο περνάει ο καιρός, ούτε αυτά δεν σου εξασφαλίζουν πια μια καλή ζωή στην κινέζικη γειτονιά της Αθήνας.
Μέσα στο 2010, έκλεισε το 10% των κινέζικων μαγαζιών. «Ο τζίρος έπεσε στο μισό», λέει ο Σαν που πουλάει ρούχα. «Και μετά, δεν ξανανέβηκε ποτέ. Ολο και κλείνουν μαγαζιά, όλο και πέφτουμε». Στους δρόμους γύρω από την Αγησιλάου, το κύμα επιστροφής για την Κίνα ξεκίνησε στα μέσα του 2011. «Τώρα που το σκέφτομαι, το 2010 ήταν σχετικά καλό», λέει ο Σαν. «Αλλά το 2011, όχι». «Και το 2012;», τον ρωτάω. Ο Σαν κουνάει το κεφάλι.
«Το 2012 είναι η Χρονιά του Δράκου!», λέει γελώντας. «Εγώ ήθελα ο Δράκος να με βρει στην Ιταλία», κάνει ο Τομ από δίπλα. Το σχέδιό του μερικά χρόνια πριν που ήρθε στην Ελλάδα ήταν να περάσει στην Ανκόνα με πλοίο και να καταλήξει στο Μιλάνο ή στη Ρώμη. «Αλλά πώς;», μονολογεί. Πλέον, όλα άλλαξαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ήρθαν εδώ κάνοντας το μακρύ ταξίδι από την Κίνα καταλαβαίνουν πως πια τα σχέδια που τους έφεραν στην Ελλάδα είναι απίθανο να πραγματοποιηθούν. Και ο Τομ δεν αποτελεί εξαίρεση.
Ο Τσε και η Λέια
Χωρίς τον Τομ, αυτό το ρεπορτάζ θα ήταν πολύ δύσκολο να γίνει. Είναι 35 χρόνων και έχει αγγλικό όνομα γιατί ο πατέρας του ήταν ναυτικός από την Αγγλία. Στα 20 του βρέθηκε στην Κίνα κι ερωτεύτηκε μια κοπέλα από ένα χωριουδάκι. Κι έτσι, ο Τομ, ο γιος του, μπορεί να είναι Κινέζος, αλλά ξέρει αγγλικά και μπορεί να μου μεταφράζει ό,τι λένε οι συμπατριώτες του. «Το κακό», λέει, «είναι που δεν έχω και αγγλικό διαβατήριο!». Εστω κι έτσι, ο Τομ έχει σαφές πλεονέκτημα σε σχέση με τους συμπατριώτες του. Κανείς άλλος απ' όσους συναντώ στην Τσάιναταουν της Αθήνας δεν μιλάει αγγλικά. «Αν μπορούσα, θα μάθαινα κι Ελληνικά», λέει ο Τομ. «Αλλά ώς το καλοκαίρι, bye - bye Greece!».
Μπορεί να μην ξέρει ακόμα πού θα πάει, αλλά είναι σίγουρος πως θα φύγει. Και δεν είναι ο μόνος. Ο Τσε και η Λέια από την επαρχία Φουτσιάν είναι πια εδώ δέκα χρόνια σχεδόν. Τα μέρη της Αθήνας όπου έχει ζήσει η Λέια μπορεί και τα προφέρει - «πρώτα Πατήσια, Κυψέλη, μετά Ομόνοια», λέει όταν τη ρωτάω που έχει δουλέψει. Και από πρόπερσι, εδώ. «Το στοκ στο μαγαζί τώρα μπορεί να κρατήσει κι έξι μήνες», μου μεταφράζει ο Τομ. «Μπορεί και παραπάνω. Παλιά, το 2008, σε ένα - δύο μήνες ξεπουλούσες». Παρά ταύτα, η Λέια δεν θέλει να φύγει από' την Ελλάδα - μπορεί οι δουλειές να μην πηγαίνουν καλά, αλλά εδώ γεννήθηκε η κόρη της και δεν θέλει να της αναστατώσει τη ζωή.
Ομως, όσο βαθαίνει περισσότερο η κρίση, ο άνδρας της ο Τσε επιμένει όλο και πιο πολύ. «Δεν βγάζουμε αρκετά λεφτά για να τα στέλνουμε στην Κίνα πια», της λέει. «Τι νόημα έχει να ζούμε εδώ;». Δεν είναι ο μόνος που σκέφτεται έτσι, καθένας στην Τσάιναταουν της Αθήνας έχει τουλάχιστον τρεις γνωστούς που άφησαν πίσω τους την Ελλάδα.
Ακόμα και ο Τομ που μεταφράζει τα λόγια του Τσε μοιάζει να συμφωνεί μαζί του. «Εμείς ήρθαμε εδώ για να πουλάμε κινέζικα στους Ελληνες», λέει. «Αν είναι να πουλάμε κινέζικα στους Κινέζους, πάμε και στο Πεκίνο». «Οι Ελληνες δεν αγοράζουν πια από εδώ;», τον ρωτάω. «Οχι μόνο από εδώ», απαντάει. «Οι Ελληνες δεν αγοράζουν πια από πουθενά!».

Πηγή:  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100041_11/03/2012_475483

ΥΓ. Φαντάζομαι ότι και τους Έλληνες στους ΄Κινέζους' τους συμπεριλαμβάνει ο συμπαθής Τομ. Άλλωστε η αγοραστική μας δύναμη ίσως να είναι και μικρότερη από του μέσου Κινέζου σε λίγο ...