Nα ξαναϋπάρξει Eλλάδα - ναι, αλλά με ποιο τρόπο;

Γράφει ο καθόλα σεβαστός (είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος μαζί του) καθηγητής Χρήστος Γιανναράς στη χθεσινή 'Καθημερινή':

''Aς μου συχωρεθεί η απρέπεια να κάνω μια έκκληση: Σε κάποια κέντρα αποφάσεων, κομματικά, εκπαιδευτικά, επιχειρηματικά, να αρχίσουν να συζητούνται τα συγκεκριμένα ρεαλιστικά ζητούμενα: Nα ξαναϋπάρξει Eλλάδα που να τη χρειάζονται οι κοινωνίες των εθνών και να τη σέβονται. Nα επανιδρυθεί το κράτος ξαναχτίζοντας εξ υπαρχής την ελληνική του ταυτότητα. Oχι με ιδεολογήματα ελληνικότητας, αλλά με προτεραιότητα των ελληνικών αναγκών: γλώσσα, ιστορική συνείδηση, κατά κεφαλήν καλλιέργεια, δημιουργική φαντασία, σέβας του ιερού. Nα οργανωθεί με σοβαρότητα και ευφυΐα η πολιτική επιδίωξη αυτού του στόχου.
Nα θεωρήσουμε ευκαιρία τη δεδομένη σήμερα καταστροφή''.

Δεν μπορεί να διαφωνήσει, καταρχήν, κανείς με 2 διαπιστώσεις του καθηγητού:
- η καταστροφή της Ελλάδας δεν είναι πλέον αμφισβητούμενη, ούτε μπορεί να πλέον να περιοριστεί - είναι δεδομένη κι απόλυτη.
- υπάρχει άμεση ανάγκη να ξαναϋπάρξει η χώρα.

Πως όμως θα ξαναβρεί τον βηματισμό της; Πως θα αναγεννηθεί από τις στάχτες της; Διαβάζω και πάλι στο κείμενο του γνωστού στοχαστή περί ''κοινωνιών των εθνών'', ''ελληνικής ταυτότητας'' και άλλων γνωστών και επαναλαμβανόμενων κατά καιρούς εννοιών. Διαβάζω επίσης και για ''κέντρα αποφάσεων, κομματικά, εκπαιδευτικά, επιχειρηματικά'' όπου θα πρέπει ν' αρχίσουν να συζητούνται τα της αναγέννησης του τόπου.
Να με συγχωρέσει ο καθηγητής αλλά βαρέθηκα τις γενικότητες και τις θεωρίες. Βαρέθηκα τους 'στοχασμούς' για ένα καλύτερο αύριο. Και κυρίως δεν έχω καμμιά εμπιστοσύνη στα κάθε είδους 'κέντρα' επιρροής και αποφάσεων. Η Ελλάδα θα αναγεννηθεί όταν θα αναγεννηθεί ο καθένας από εμάς. Η αλλαγή ξεκινάει από τον καθένα μας ξεχωριστά - πρέπει επιτέλους ν' αλλάξουμε, ν' αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας, να αξιολογήσουμε τι πραγματικά είναι σημαντικό στη ζωή και να απορρίψουμε την ευδαιμονία του εύκολου. Να γίνουμε πιο έντιμοι με τον εαυτό μας και τους άλλους, πιο ηθικοί (ναι 'ΗΘΙΚΟΙ' με την πραγματική έννοια του όρους΄'ήθος'),  να αυξήσουμε την αυτοκριτική και να μειώσουμε την κριτική στους άλλους. Πρέπει να επιλέξουμε δηλαδή το δύσκολο δρόμο. Γιατί εάν τελικά κάτι μας διδάσκει αυτή η κρίση είναι ότι ακόμη κι εάν μετά από 5-10 χρόνια η οικονομία έχει ξεκινήσει να επανέρχεται, η περιβόητη 'ανάπτυξη' έχει ξεκινήσει να γίνεται πραγματικότητα και η εφιαλτική ανασφάλεια να μειώνεται, αυτό δεν σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο.
Αλλάζω - αλλάζεις - αλλάζουμε. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η μοναδική ουσιαστική λύση διεξόδου από το αδιέξοδο. Γι' αυτό και δεν είναι εύκολη ...